Butun cocukluğum, gencliğim, evlilik oncesi hayatım ezilerek ve aşağılanarak gecti. Ailemin tek artısı beni okutması oldu. Bu konuda haklarını yiyemem. Şimdi atanmış meslek sahibiyim ama icimdeki bu duyguyu atamıyorum. Onceden ailem ezerdi. Şimdi eşimin ailesi ozellikle de annesi eziyor. Hatta ailemin benim arkamda olmadığını bildikleri icin cok ustume geliyorlar. Bunun farkındayım. Mesela kendi babamın evinde biraz otursam babam eşime der ki annen kızmasın onlara gidin. Hamileyim isim konusunda babamın ağzından şu cumle cıktı. Aile buyukleriniz karar versin bebeğin ismine. Aile buyuklerimiz kim dedim. Eşinin ailesi dedi. Sen değil misin diye sordum. Biz daha geri planda kalmalıyız dedi. Mantık bu yani anlatabildim mi bilmiyorum. Eşimin annesi icin de şoyle bir olay anlatayım. Ben eşimin teyzesi ve annesi oturuyoruz. Teyzesi dedi ki kızım istersen annenlerde kalın bu gece. Onceki gece de eşimin ailesinde kalmıştık. Kayınvalidem dedi ki onların evinde kalacak yer yok. Biz de kişi sayısı fazla ve ev daha kucuk ama bunu boyle soylemesi cok zoruma gitti. Sormak istediğim şu aslında. Maalesef ailemiz arkamızda değilse destek değilse insanlar bunun farkına varıp ustumuze geliyor. Ailemi omuzlarından sarsıp uyandırmak istiyorum. Kızınız bu halde neden sahip cıkmıyorsunuz diye bağırmak istiyorum. Anlarlar mı hic zannetmiyorum. Peki ben ne yapacağım? Kalbim koca bir taşın altında eziliyor gibi.