Merhaba arkadaşlar burada yeniyim. Kendimi caresiz hissettiğim bi donemden geciyorum kimseye anlatamadığım şeyleri burada paylaşıp belki bir tavsiye belki bir oneri destek vs alabilirim diye katıldım acıkcası. Tabi bu ne kadar cozum bilmiyorum. Yazımı sonuna kadar okuyanlardan bi fikir verenlerden veya vermeyenlerden şimdiden Allah razı olsun. 2 yıldır evliyim 27 yaşındayım eşimle mutlu bi evliliğimiz var ama bu buzdağının gorunen kısmı gibi. İcsel olarak kendimi yorgun mutsuz hissediyorum hangi konuda diyeceksiniz. Eşimin annesi yan apartmanda yalnız yaşıyor normal zamanlarda sosyal biridir arkadaşlarıyla gezer yazlığına gider vs gibi. Fakat pandemi başladığından beri malum evden cıkartmıyoruz. Fakat evden cıkmaması benim ruhsal olarak yorgunluğuma ve ben neden bunları yapıyorum şeklinde duşuncelerime sebep oluyor artık. Nasıl mı ? Evlendikten sonra calışmadım eşimde bu durumdan memnun evimizin icerisinde mutluyuz aslında. Pandemi başlangıcı ile birlikte kayınvalidemin evine girmemeye başladık bende onun ihtiyacları oldukca alıp goturuyorum kapısında oturup sohbet ediyorum gibi gibi şeyler. Fakat artık bu bende bi psikolojik baskı yarattı gibi hissediyorum. Bu ne bu yuzden boyle bişey mi olur kafayı yemişsin diyecek gibiyseniz bu sohbetlerin iceriklerini doğal olarak bilmediğinizdendir. Bu sohbetler icerisinde gormezde geldiğim kendi duşuncelerimi dile getiremediğim beni kıran uzen vs herşeyi gormezden geldiğim icin surekli bi konu yuzunden beni kapısına cağırıp durduğu icin alışveriş yapacağım zaman istediği herşeyi ozellikle istediği yerlerden almam icin gun aşırı 2-3 saat arkadaşlarının sıkıntılarını anlattığı icin yada cocukluk anılarını surekli anlattığı icin aynı konuyu defalarca dinlediğim icin yaşlı yalnız diyip empati kurmaktan bıktığım icin yoruldum artık. Eşime en ufak bişey soylesem ben cok calışıyorum bu gorevi de sen uzerimden al diyor tamam alıyorum ama artık uzerime alacak yerim kalmadı. Laf ediceğini bildiğim herşeyi gizli kapaklı yapıyorum. Cunku yapılan herşeye bir lafı bir yorumu belki bir nasihatı var. Ama bunları dinlemekten cok sıkıldım artık. Ara ara yaptığı konuşmalar kalbimi kırsa dahi gormezden geliyorum ama artık sabrımın sonuna yaklaşıyor gibiyim. Kendi annem icin bunların hicbirini yapmadığımı sırf sevdiğim adam icin bunlara katlandığımı duşunmek başımı ağrıtıyor. Eşime olan sevgim azalsa bi dakika duşunmem ayrılırım diyorum ve hatta bazen ayrılmalıyımıyım diye duşunuyorum sonra onu cok sevdiğim aklıma geliyor ve kendimi cok kotu hissediyorum. Sabret diyorum pandemi bitince eski hale doneceksin iki kapı arasında mekik dokumayacaksın seni daha rahat bırakacak ama artık sanırım sabrımın son damlasında olduğumdan en ufak bişeyde ağlıyorum bıkkın yorgun mutsuzum diyorum ve oyle de hissediyorum. Kimseye de anlatamıyorum yapım gereği derdimi anlatan bi insan değilim ne ablama ne arkadaşıma ne anneme herşeyi icimde yaşamak artık ağır geliyor. Daha belki icimde biriken bi ton şey var ama bunları tabi size yazmam benim icin bi cozum değil belki sadece icimi dokuyorum. Bu cıkmazdan nasıl kurtulacağım bilmiyorum. Belki de psikolojik bi destek almalıyım. Okuyan arkadaşlara ook teşekkurlee. Kendinize iyi bakın huzurlu gunler...