Merhabalar,

(Tahmin ettiğimden uzun oldu konu ama lutfen sonuna kadar okuyun,lutfen)

Cok ofkeliyim, kırgınım, dertliyim. Konu annem. Ama konunun başı şoyle; Biz iki kardeşiz, erkek kardeşim benden 5 yaş kucuk. Annem hep ama hep kardeşime aşırı duşkundur. Cocukken, gencken ve hatta o universite okurken hep arkadaş gibiydik kardeşimle, cok yakındık. Sonra hayatına bir kız girdi. Ben kızla da arkadaş oldum, kendimi hic gorumce gibi gormedim, dost olmak istedim. Oyle de olduk. Ama ilişkileri ciddiye binince kızda bazı değişik tavırlar oluşmaya başladı. Annemle babama bir iki kere saygısızlık yaptı. Kardeşim de sevdiği kızın tarafını tuttu filan, araya kuslukler girdi. Her defasında ben olaylardan uzak durmaya calıştım.
Neyse araları duzeldi, kızı istemeye gittik gule oynaya, nişan-kına-duğun, herşey kız nasıl istiyorsa oyle yaptık. Allah yukarda annemle babam hicbirşeye karışmadılar, zaten yetişkin, okumuş, calışan insanlar dediler. Evlerinin eşyalarını, evlerini kendileri sectiler. Babam duğun yapalım mı oğlum dedi, istemediler, o parayı yurtdışında balayı yapmak icin kullanacağız dediler. Tamam dedik. Normalde nikah erkek tarafının yaşadığı şehirde yapılır ya, onlar nişanı da kınayı da nikahı da kızın ailesinin yaşadığı şehirde yaptılar, biz sesimizi cıkarmadan minibuslere doluşup gittik, yine ses etmedik. Herşey rayına oturmuş gibiydi.
Evlendiler, kısa sure sonra yine sacma sapan bir sebepten dolayı kızla annem arasında bir surtuşme yaşandı. Kardeşim ve eşi 1 yıl annem-babamla goruşmediler. Ben taraf tutmak istemedim (her ne kadar annemi haklı gorsem de) kardeşimle goruşmeye devam ettim ama hep benim zorumla goruştuk. Ne zaman cağırsak eşimle, bize gelmemek icin bahaneler uydurdular, biz gitmek istedik, diken ustunde oturduk evlerinde. O donem ben hamile olduğumu oğrendim. Kardeşim bir gun bile beni arayıp nasılsın diye sormadı. Hamileliğin verdiği duygusallıkla cok ağladım o donem. Kardeşim benden tamamen koptu. Bir sucum da yoktu ama kardeşim annemle babamın tarafını tuttuğum icin beni de hayatından cıkardığını soyledi.
Sonra ben doğum yaptım. Mucizevi bir şekilde bana ellerinde hediyelerle bohcalarla geldiler. Hatta sadece kardeşim ve eşi değil, kızın ailesi de gelmişti. Cok mutlu oldum. Sonra aradaki buzlar kendiliğinden eridi. Annem ve babamla da goruşmeye başladılar, benimle de. Herşey duzeldi derken...
Kız hamile olduğunu soyledi. Havalara uctuk, cok mutlu olduk. Aylarca maaşımdan para biriktirdim zorluklarla, yeğenime hediyeler yapayım diye. Keza annem de oyle, bebeğe elinden gelen herşeyi yaptı. Gelinimizin bir bayram arefesinde gece 12 de suyu gelmiş, daha doğuma vardı. Bayram nedeniyle annemle babam şehir dışındaydı, zaten kızın ailesi de uzakta. Ben gece 12'de tek başıma, uyuyan cocuğumu eşime emanet ederek arabaya atlayıp hastaneye gittim. Doğumda bir ben vardım yanında. Kızın ailesi ve benim annem-babam sonradan gelebildi. Kız 2 gun hastanede yattı, ben de kardeşimle birlikte orda kaldım. Yeğenimin ilk bezini değiştiren bendim. İnanın cırpındım, kendi cocuğumu 3 gun kayınvalideme yolladım eşimle birlikte, sırf yenidoğan bebekle ilgilenebilmek icin.
Bunlar anlatılmaz belki, tabi ki yapacağım, yeğenim o benim ama konuyu daha iyi anlayabilmek ancak boyle mumkun.
Neyse 1 yıl gecti, gelinimizin doğum izni bitti, işe başlayacaktı. Benim oğlum da o donem kreşe başlayacaktı. Bizim bakıcımızdan cok memnundum, bakıcımızı onlara yonlendirdim. Yeğenime bilmediğimiz biri bakmasın, kıyamam dedim. Annem (benim oğluma 1 saatliğine bile bakmamış olan annem) 2 gune bir bakıcıyı kontrol etmek icin kardeşimin evine gitti, hergun aradı bakıcıyı, cocukla ilgilensin diye gozunu ustunde tuttu. Tabi bunların hicbirini bana yapmamıştı annem, ben de 10 aylıken oğlumu bırakıp işe başlamak zorunda kalmıştım, annem ben cocuk bakamam dedi diye kayınvalideme bırakmıştım. Kayınvalidem haftanın 6 gunu cocuğa bakamadı, ağır geldi diye bakıcı buldum. Maddi durumum da pek iyi değildi. 3 gun bakıcı 3 gun kayınvalidem baktı. Oğlum 2 bucuk yaşındayken kreşe verdim mecburen. Cok zorluklar yaşadım. Annemle babam bir gun bile ne maddi ne manevi yardımcı olmadılar bana. Ama ben hic onlara kusmedim. Hic saygıda kusur etmedim. Anneme cok zor durumda kaldığımda yarım saatliğine cocuğumu emanet etsem, sonrasında 2 gun cocuğumun ne kadar huysuz ve yaramaz olduğunu dinledim. Eşimi hic istememişlerdi, ben karşı cıkıp evlenmiştim. Bu nedenle inat yapıyorlar, normal dedim, sustum, hic gonul koymadım.
Ama yine yine yine gelinimiz sacma sapan bir bahaneyle kavga cıkarıp annemle babamla goruşmemeye başladı. (Cocuğa annem bakmak istemiyormuş diye asıl sebep). Tabi kardeşim de yine yine yine karısının tarafını tuttu. Sonuc; 2 yıldır kardeşim annemle babamı silmiş durumda. Yine ben olaylarla hicbir alakam olmamasına rağmen arada kaynadım. Kardeşim beni de sildi. Neden diye sorduğumda da, sen onların (annemle babamın) tarafındasın dedi. (Ki gercekten hic ama hic taraf tutmadım, ben yine kardeşimin evine gittim, gormek istedim ama kendimi tarafsız olduğuma inandıramadım. )
Annem bu 2 yılda 2 buyuk ameliyat gecirdi, ben hep yanında kaldım. Kardeşim hastanede 10 dk ziyaret edip gitti. Hastanede cocuk gibi yemeğini ben yedirdim, tuvalete ben goturdum. Calıştığım icin ve babam da hala calıştığı icin anneme bakıcı kadın buldum, anlaştım, evinde bakılmasını sağladım. Bu donemde kardeşim hic ortada yoktu. Hep ama hep annemle babamın yanında oldum, eşim annemle tartıştı, kustuler, eşimi umursamayıp iki gune bir cocuğumu alıp annemi ziyarete gittim. Bir kız cocuğu olarak gorevim neyse hep fazlasını yapmaya calıştım. Bu donemde kendi evliliğimde yaşadığım sorunlar oldu, hicbirini uzulmesinler diye anlatmadım. Cocuğum pandemi doneminde kreşler kapalıyken perişan oldu orda burda, bir kez sitem etmedim.
Gecenlerde kardeşime mesaj attım, boşanıyorum diye, 2 yıldır bu ucuncu iletişimimiz filandır. Mesajlaşmaya başladık. Bana ve annemle babama saymadığı laf bırakmadı. Soylediği sozlerin ağırlığından iki gun ağladım, yine annem uzulmesin diye anlatmadım. Cunku annem, kardeşimin onun hakkında soylediklerini duysa felc gecirir.
Sonuc ne mi? Annem hala oğlunu sayıklıyor. En ufak kotu soz soyletmiyor. Ufacık bir konu acılsa, oğluma laf soyleyeni silerim diyor. En son dun anneme dedim ki, biliyorum, onun icin beni bile silersin. Sustu. Hayır bile demedi. Neden?
Dilimin ucuna geliyor, anlatsam kardeşim denen o salağın annem icin soylediklerini, ne tepki verir acaba annem? Aklı başına gelir mi? Ama soyleyemiyorum, uzuntuden olur bu sefer. Cunku her kardeşimle araları bozulduğunda annem hastanelik oldu. Mecbur susuyorum. Ama bu adalet mi?
O karaktersiz kardeş olacak adam, bana evliliğimle ilgili ağza alınmayacak şeyler soyledi. Bu bile bana dokunmadı. Sildim onu bitti. Ama annem icin soyledikleri icimi daha cok yaktı. Annem hala oğlum diye gozyaşı dokerken hem de.
Şu an eminim, anneme desem ki, oğlun eve geri donecek ama tek bir şartla, beni bir daha goremeyeceksin. Duşunmeden tamam der annem. Bu reva mı? Soyleyin bu evlat ayrımının bu kadarı da reva mı?