Herkese merhaba,
Yine icimi dokmek icin sizlere başvuruyorum. Bu olay yaşanalı bir ay kadar oluyor fakat ancak şimdi paylaşabiliyorum. Biz uc arkadaş bir universiteden başka bir universiteye yatay geciş yapmıştık. İlk başlarda hep birlikte takılırdık sonra aramıza bir arkadaş daha eklendi. Ben yapı olarak biraz insanlara karşı soğuk duruyorum sanırım. Ben haric diğer uc arkadaşın daha iyi anlaştıklarını duşunuyordum ve hissediyordum. Mesela bir yerde oturup sohbet ederken bir bakıyorum bir konu anlatılıyor ve hic benimle goz temasında bulunulmuyor. Ozellikle bakıyorum ama yok yani. Ya da bir karar alınmış oluyor sonra mastoid boyle boyle yapalım diyoruz sen de gel istersen gibi haber veriliyordu bana. Her şeyden son dakika haberim oluyordu. Neyse benim bu duruma icten ice cok canım sıkılıyordu. Bu duşuncemi arkadaşlarımla paylaştım. Onlar da biz herkese karşı aynı mesafedeyiz sen yanlış anlamışsın gibilerinden cevap verdiler ama karşılıklı olarak birbirimize kırıldığımız icin bir yıl kadar konuşmadık. Kus değildik ama samimi de değildik artık. Yine bu uc arkadaş kendi aralarında cok samimilerdi ama. Daha sonralarında aramıza bir kız daha katılmıştı. O da iyi bir kızdı ama benim yokluğumda bu grupta o da kalıcı bir yer edinmiş kendine.

Neyse ben acaba arkadaşlarımı yanlış mı anladım diye sonradan pişman oldum ve hepsine ayrı ayrı yazdım. Boyle boyle dedim ve ozur diledim. Her şey guzel zannediyordum onlar da olumlu karşılamışlardı. Ben birkac kere daha yazdım onlara ama onlar bana ben yazmasam yazmıyorlardı. Sonradan tesadufen oğrendim ki barıştığımız halde beni davet etmeden dordu kac kere buluşmuşlar. Cok zoruma gitti. Yani benim kırıldığım konu zaten bunun gibi bir şeydi ama demek ki kırılmakta haklıymışım dedim.

Bu grubun da bulunduğu bir toplulukla bir eğitime katıldık. Eğitime nasıl gidecekler bir yerde mi buluşsak diye aklımdan gecmişti. Sonradan bir şey demedim onlara. Beni babam bırakacaktı acaba onlara da soylesem ortak bir yerden onları da mı alsak diye duşunmuştum. Onlardan ses cıkmayınca bir şey demedim. Eğitim gunu ucu birlikte geldiler. Yine kendi aralarında kararlaştırmışlar ve benim haberim yok. Zaten kus değilken de boyleydiler e o zaman ben kırılmakta cok haklıymışım değişen bir şey olmamış cunku. Barışmamıza rağmen yine aynı davranışlar...

Eğitimde guzel guzel konuştuk bu arkadaşlarla. Ama her zamanki gibi ucu yine cok samimilerdi. Bir koltukta yan yana oturuyorduk. Ucu selfie cekmeye calışıyorlardı ama beni almadılar kareye. Kenardan kolum gorunuyordu ben de kenara cekildim rahatsızlık vermeyeyim diye. Hatta bir turlu pozisyon alamadılar. Dedim ki isterseniz ben sizi karşıdan cekeyim. Yok boyle daha iyi oluyor dediler. Oradan bile bir şey anlamadılar. Neyse eğitim bitti. Ben ilk başta eğitimden sonra belki bir yerlerde otururuz diye icimden gecirmiştim ama onları oyle gorunce diyemedim. Eğitimden cıkarken bir tanesine bir yere nasıl gidileceğini sordum, o bilmiyormuş. Vedalaştık kızlarla goruşuruz dedik. Sonra ben eve geldim. İnstagrama girdim bir de baktım ki bu uc arkadaş bizim eskiden dordumuzun gittiği mekana gitmişler. Cok kırıldım icim paramparca oldu. Canım kendim dedim kendi kendime. Boyle hissetmemde bir şey varmış, haklıymışım dedim.

Bir ders kapsamında grup oluşturmamız gerekiyordu. Eskiden hep birlikte grup olurduk. Bu sefer bana hic soylemediler bile. Kendileri grup oluşturmuşlar ve hemen hocaya isimlerini gonderdiler. Ben de başka bir gruba dahil oldum. Buna da kırılmıştım sonucta aramız duzelmişti artık, oyle duşunuyordum.

Yine iclerinden bir tanesi ile arada konuşurduk. Diğer ucune bile anlatamadığı cok ozel şeyleri bana anlatırdı. (Bunu kendisi soyledi.) Ben onu dinlerdim, rahatlatmasına yardımcı olurdum. Hep bir yerde buluşalım derdik. O derdi ki kızları da cağırırız. Bir turlu ayarlayamamıştık. Yine boyle dediğimiz bir gun bana dedi ki "Vallahi ben kim cağırırsa gidiyorum hahahaha." (Benden ayarlamamı bekliyor diye anladım.) Sonraki gun bir baktım bu dort arkadaş yine buluşmuşlar. Artık bardağı taşıran son damla oldu ve kendi kendime dedim ki artık bir şey derlerse normal bir şekilde cevap veririm onun dışında hicbir şekilde muhattap olmam bu kişilerle. Daha ben bu arkadaşın doğum gunu yaklaşıyordu, evine cicek ve pasta gondereyim, sonra gidebileceğimiz guzel bir yer bulup onu davet edip ayrıca bir hediye alıp hediyesini vereyim diyorum kendi kendime. Doğum gununu de kutlamadım. O gunden sonra bir şey de yazmadım. Kendisi gecenlerde bana yazmış bir sorun mu var guzel bir iletişimiz vardı diye. Yok hayır bir sorun yok dedim. Onun dediği uslupta "Vallahi bana yazana yazıyorum, yazmayana yazmıyorum hahahaa" gibi bir şey dedim. O da nasıl istersen demiş.

Ben normal zamanlarda arkadaşlarım icin evde bir şeyler hazırlayıp okula gotururdum. Kek, poğaca, kurabiye tarzında hazırlardım. Okulda hep birlikte yeriz diye gotururdum. Gonulsuz gonulsuz yerlerdi. Aşure zamanında annem bir kazan aşure yaptığında hepsine birer buyuk kavanoz goturmuştum. Yurtta kalan arkadaş icin haşlanmış mısır bile goturmuştum. Hepsini evimize kahvaltıya davet etmiştim geldiler ne guzel oturmuştuk. Bunları başa kakmak icin yazmıyorum. Ben daha fazlasını da yapardım sonucta arkadaştık ve severim boyle şeyleri. Diğerleri mesela birbirlerinin evine hic gitmediler şimdiye kadar. Yani ben bu kadar vericiyken neden yeterince sevilmedim. Gercekten duşununce cok canım acıyor bazen ağlıyorum da.

Sizce benim bu olaylarda hatam ne? Ya da bu arkadaşların hic hatası yok mu, kırılmakta haklı mıyım değil miyim? Yorumlarınızı bekliyorum. Teşekkur ederim şimdiden.​