Guzel hanımlar, hoşgeldiniz.
Burayı herşeyden bağımsız, sadece hissettiklerimi reelde tanımadığım, beni hic tanımayan siz guzel kadınlara icimi dokup yargılamadan ve yargılanmadan dertlenip, dilerseniz anlamlandıramadıklarımı yorumlayın diye yazıyorum.

kendimi inanılmaz bitik hissediyorum.
Bi taraftan hala ayağa kalkacak gucum var bi taraftan sadece durduğum yerde durup beklemek istiyorum.
Anksiyetem azdı.
İcim daralıyor ama ne daralma.

biliyorum, ben son 3 yıldır cok ağır şeyler yaşadım.
Duzelsin diye, yoluna girsin diye, kendimden verircesine fedakarlık yaparken gururumu ayaklar altına aldım.
Sonunda bitti.
Bitişi bile rezildi.
Ama boşanamadım.
Hala bunlarla uğraşıyor olmak cok yordu.
Evet, cok cabaladım. Duşmemek icin cok cabaladım. Sevdim. Sevildiğimi zannettim. Sevilmemekte yuzleştim. Şiddet gordum. Terk ettim, terkedildim. Bugune geldim.

Cok yorgunum. Fakat bitmiyor. Nefesleneyim diyorum, yenisi cıkıyor. Asla kapanmıyor. Asla durulmuyor. Biliyorum hepsi sınav.
İyisiyle kotusuyle ben buyum, ayakta durmaya calışıyorum. Fakat dermanım kalmadığında istiyorum ki tutunacak bir dalım olsun. Yok olmuyor. Benim dizlerimin bağı cozulunce ruzgar oyle sert esiyor ki yine yerle bir oluyorum.

merak ediyorum. Bi gun bitecek mi?
Ben bu sınavı tevekkulle gececek miyim?
Hic sınavı olmayan insanlar var mı mesela?
Ben sevilmeyi hak etmedim mi?

duşunuyorum olanları, nasıl sabretmişim diyorum bugun burdan bakınca duşunmesi bile kalbimi sıkıştırıyor. Nasıl yaşamışım diyorum. Yazık değil miydi bana? Hala yazık değil mi bana?