Merhaba iki cocuk annesi ve 4.5 aylık hamileyim, 2018 yılına kadar calışıyordum, tasarımcı ve yonetici olarak bir cok yerde (ozel sektor ) calıştım. Eşimde 3 yıl onceye kadar bir firmada calısıyordu ama kurumsal ve sıkıntısız bir yerdi kendi işi dışında birsey le ilgilenmek zorunda olmadıgı rahat bir yerdi, sonrasında maas ile ilgili bir sorun oldu ve işini bırakıp kendine atolye acmak istedi. Bunları neden acıkladım is deneyimi olarak eşimden daha fazla bilgi sahibi olmama rağmen eşimi bir turlu ikna edemiyorum. İş acıldı acılalı hep zarar doğru duzgun kazanmıyoruz, bende calısamıyorum o arada bebek oldu vs derken iyice coktuk. Eşim iyi biri saflık derecesinde iyi hatta, gelen muşteriler esnaftanda cakal olanlar hep kandırdı ben yapma etme desemde dinlemiyor, muşteri ile yuz goz olma şu şekilde davran diyorum, tasarım urunler yapıyorsun fiyatı bu olmalı diyorum yok anlamıyor, zarar uzerine zarar ediyoruz. Uc yıldır ailem, onun ailesi arada kazandığımız uc beş kurusla gecindik, hatta bana 50bin miras kaldı, kendime bir pantolon bile alamadan kiralara borclara, birsuru sacma yere gitti. İkinci cocugu isterken işler iyiydi 9 yıl beklemişim ikinci cocuk icin Rızkı veren Allah dedim, dogdu Elhamdulillah ama ucuncu gebelik korunmaya ragmen oldu, nasip diyorum. Ama bazen vicdan azabı cekiyorum, ben calışabilseydim kimseye muhtac kalmaz kiramızı rahat oder.,cocukları rahat ettirirdim diyorum. Psikolojik olarak okadar yoruldım ki hamile olmasan intiharı bile duşundum. Coluk cocuk hepimizi zehirlemeyi duşundum. Kimseye bırakamam cocuklarımı. Kimse bakamaz. Ramazan geldi Rabbim diyorum eskiden ben yardım ederdim, şimdi muhtac kaldım, imtihanımı arttırma. Daha fazlasını yazmak benimde canımı yaktığı icin yazamıyorum. Kimseye anlatamadığım icin bşr yere icimi dokmek icin yazdım okuyan olursa hakkını helal etsin.