Belki cok onemli bir dert değil ama kucukluğumden beri sevilmemekten nefret ediyorum artık Arkadaşlarım,kuzenlerim,sevgililerim hatta eski eşim bile beni kaybetme korkusu yaşamadılar hic. Bu saydığım kişilerin hep kotu gun dostu oldum,cok sevdim,cok verici oldum. Ama benim bir derdim varsa ben hep tek başıma altından kalkmak zorundayım. Bir kahve icelim diyebilmek icin bile onları arayamam. 15 senelik bir arkadaşım var cekilmez biri oldugumu ima ediyor surekli,ben alttan almasam 15 sene mumkun degildi zaten Eski eşim 5 aylık evliyken beni evden kovdu(karısını ailesinin evinden alıp gelen,boşanmak istemeyen erkekleri gorunce cok uzuluyorum ben resmen emaneten evliymişim eşimle) Oncelikle şoyle acıklayayım, ailem(annem,babam,teyzemler) sinirli,huysuz biri olduğumu soyluyorlar. Hem cocukluğuma hem de bugunume bakıyorum sanki akrabalarimin,arkadaslarimin şamar oglanıyım gelen giden bana patliyor,annemle babam benim kucukluğumden beri kavga ediyorlar evimiz genel olarak hep kavgali,gergindi,surekli senin yuzunden kavga ediyoruz diye beni suclardı annem,sen buyu bosanacagim,sen okulu bitir boşanacagım vs vs. (tek cocugum). Bir de tiroit hastaligim var ani sinirlenmelerim oluyor. Yani bunlarin hepsi bir sebep ustune arkadas edinemedikce,kimse tarafindan sevilmedikce iyice hircinlasiyorum tabi bir de maddi problemler var. Kendim calışıp cabalayarak bir yerlere gelebildim cok şukur ama ac kaldigim da oldu,parasiz gezdiigm de oldu,yasitlarima imrendigim de oldu. Sonuc olarak ozellikle eski esimden sonra kalbim iyice taslasti yani her seye,herkese kirginim,kizginim, sevgiye acım bildiginiz birinden ufacik sevgi gorsem kul kole oluyorum Ozguvenim yok,yapmak istedigim bir suru sey var konfor alanimdan cikamiyorum,dış gorunuşumu saldım,hayatım eve gel yemek,temizlik yap sonra işe gitle geciyor(cocugum yok,ailemle yasiyorum) Herkes
beni elestiriyor,sucluyor,hınclarını benden aliyorlar rahat rahat. Kimse demiyor ki bu kızın sıkıntısı mı var,biz laf soyleyince iyice mi kotu oluyor vs... Ben kendi kendimi değiştirmek istiyorum artık, ozguvenli,kendini ezdirmeyen bir insan olmak istiyorum. Ayrı eve maalesef ki cıkamam,evlenmek de cozum değilmiş gordum en iyisi kendi dunyamı kurmak. Eski arkadaşlıklarıma,kuzenlerime gerektiğinde resti cekebileyim istiyorum. Psikoloğa gitmekle başlasam işe yarar mı,kendimi değiştirebilir miyim psikologla? Yani niye cekilmez biriyim,insanlara ne yapıyorum,sanki diğer insanlar mukemmel de bir benim kotu huylarım var gibi hiasediyorum artık. Psikolog bunu anlayıp değişmem icin bana yardım eder mi? Cok karışık ve sacma yazdım ozur diliyorum şimdiden okuyanlardan.