Kalabalıklar icinde yalnız hissetmek
Kim yaşamadı ki bunu coğumuz yaşadık, şuan arayıp dertleşebilceğim arkadaşlarım dostlarım var ama icimden bile gelmiyor artık, ağlamaktan gozlerim şişti
İşim var gucum var sağlığım var bazen diyorum ki nankorluk etme neyin eksik
Sevebilceğim biri olsun istedim hayatımda, oldu da onun sorunları yuzunden bitti belki de beni yeteri kadar sevmemesinden
Bir arayışta da değilim, tanıştırılmak istendiğim kişiler oluyor ama icimden gelmiyor
İcimde bir acı var, neyin acısı tam olarak bilemiyorum
Eksik hissediyorum hasta olduğumda mutlu olduğumda biri olsun istiyorum olmuyor
Bir cocuğum olsun isterdim, onu koklamak sevmek yetiştirmek onunla gulmek isterdim
Belki ilerde olur ama benim şuan bunlara ihtiyacım var, kendi ailemin yanında birgun bile huzurum olmadı, belki kendi cocuğuma huzurlu bir hayat sunabilirdim
Ben belki 3 yıldır bunları istiyorum, bazen diyorumki kısmet işte hayırlısı zamanı gelmemiştir kendimi avutuyorum, bazı geceler cokuyor kalbime boyle yalnızlık
Bazen de diyorum ki ben boyle iyiyim zaten kendimi avuttuğum da cok oluyor ama gel gor ki insana yalnızlık icten ice acı veriyor
Ben sevilmeyecek biri değilim ki, anlayışlıyım sabırlıyım, sakinim, kimseyi kullanmaya calışmadım, kimsenin maaşına bakıp sevgili olmaya kalkmadım, neden ben boyle oldum
Muhtemelen yarın sabah mutlu uyanacağım elimdekilere şukrederek ama bazı geceler boyle hissetmemek elde değil
Okuyanlara teşekkur ederim
Ağlarken cok bunaldım oyle yazmak istedim sadece