Nereden başlayım nasıl anlatayım bilmiyorum arkadaşlar.uzunca bir yazı olabilir lutfen kusuruma bakmayın. Ben biri 7 diğeri 1.5 yaşında iki erkek cocuk annesiyim. ilk oğlumda ağır bir doğum sonrasi depresyon atlattım. O cok zor donemden sonra ikinciye kendimi hazırladım, annelik tecrubeme guvendim ve asla ilk oğlumdaki gibi olmayacak diye şartlandım. Ama olmadı. Ben iyi olacaksam da bebeğim bırakmadı. ilk 6 ay sadece ayağımda ve goğsumde susuyor diğer turlu kesintisiz gece gunduz ağlıyordu. Toplamda 1-2 saat uyuyamadığım halusinasyonlar gormeye başladığım zamanlar oldu. Sonrasında bu ağlamalar bir tık azaldı. Yani gunde 4-5 kez 5-10 dakikalık bir zamandan bahsediyorum. Gece yine uyku yok. Emzirirken uyuduğum kadar işte. Ve sonunda 1 yaş dolunca sutten kestim cunku uykusuzluktan ve yorgunluktan delirmek uzereydim. Artık gecede 5-6 defa uyanıp biraz su icip biraz ağlayıp geri uyuyor. Toplam uyku suresi 7-8 saat. Gun icinde huysuzlugumuz aynı devam. Bazen oyun oynarken bile cığlık cığlığa ağlayarak oynuyor. Yemek yedirdikten 5 dakika sonra tekrar yemek diye ağlıyor ama yemiyor cunku aslında tok. Su diye ağlıyor eline suluğunu verince fırlatıp ağlamaya devam ediyor. Eline gecen herşeyi ben yetisinceye kadar yere defalarca vuruyor ki alt komşumuz bu donemden once bile bizden şikayetciydi şimdi ne duşunuyorlardır diye icim icimi yiyor. Bir de her an kapıma gelecekler endişesi yaşıyorum. Gelelim buyuk oğluma ona kardeşinden sonra cok yuklendim. Ses cıkaracak, gurultu yapacak da bebeģi uyandıracak diye aklım cıkıyordu. Anasınıfı icin oğlumu yedirip, hazırlayıp goturmek tam bir felaketti cunku bunları yapmam icin bebeği kanepeye yatırmam gerekiyordu ki bu evde bitmek tukenmek bilmeyen cığlık cığlığa ağlama demekti. Ve ben cabuk ol acele et diye diye buyuk oğluma bağırıyordum. 1. Sınıfa başladı durum değişmedi. Kucuğun bagrışları arasında odev yapmaya calışırken bu sefer buyuk oglum da '' anne kardeşimi sustur'' diye ağlamaya başlıyordu. Zamanla buyuk oğlumda tik başladı surekli gozlerini kırpıyor. Ve zaten olmayan iştahı tamamen gitti. Artık zorla yemek yiyor. iyice huysuz bir cocuğa donuştu. Mesela su istiyor elime aldıģım bardağı beğenmiyor. istediği bardağa suyu dolduruyorum bu sefer su bardaktaki hizasına kafayı takıyor. Suyu uzatıyorum. Masaya koy oradan alıcam diyor. Masaya koyuyorum. bu sefer masanın neden kenarına koydun ortasına koymanı istemiştim diyor. Velhasıl sabırla her dediğini yapmazsam o suyu asla icmiyor. Ve bu her konuda boyle. Gece gunduz altını ıslatıyor ve bunu coğu zaman bilerek yapıyor. Tuvalet cok uzak, tuvaletim birden geldi diyor. Hergun o yastık carşaf ve ortu mutlaka makinaya giriyor. Ve butun bunları kucuk oğlumun doğumundan sonra aramızdaki bağın kopuşundan oturu yaptığını biliyorum. Eşimin yardımı yok denecek kadar az. Hatta herseyi yemek, temizlik camaşır, utu ve cocukların bakımı,odevi eksiksiz yetismemi bekliyor. Evi hergun silip supurmemissem ' cocukları iki gunde bir banyoya sokmamışsam ya da sallıyorum ogluma o gun boliporis damlasını icirmeyi unutmuşsam itinayla hatırlatıyor. Birtek ben banyoya girersem bebeğe bakıyor o kadar. Ona da en fazla 10 dakika. Sonra oğlum banyo kapısında ağlamaya başlayacağı icin hızlıca girip cıkmam gerekiyor. Butun bunlar aslında şuan aklıma gelenler. Sabırla okuyabimişseniz tesekkur ederim. artık depresyonun otesine cıktığımı hissediyorum. Delirmenin arefesinde gibiyim. Surekli nefesim daralıyor kendimi balkona zor atıyorum. Kucuk oglum pesimden gelmeden once 1-2 dakika nefeslenmeye calışıyorum. icimde bastırmaya calıştığım buyuk bir ofke ve mutsuzluk var. Bi taraftan da cocuklarima yetememenin vicdan azabını cekiyorum. 2. Cocuğumdan once kendimi neredeyse kusursuz bir anne gibi hissediyordum buyuk oğlumla cok iyi anlaşıyorduk mutlu olduğunu hissediyordum. şimdi ise mutsuzluğunu iliklerime kadar hissediyorum. anneligim bes para etmez. Olmuyor olduramıyorum. Yapamıyorum.