Merhaba arkadaşlar.
Tam 10 senedir omrumun 10 senesi kendi isteklerimi ve secimlerimi bırakıp ailemin isteklerini yerine getirmekle gecti. Ortaokul bittiğinde puanım yuksek ve tutmasına rağmen ortami iyi olmadığı icin istediğim liseye gondermedi ailem. Onların istediği okula gittim. Sonrasında sanki ruhsuz bir kuklaya dondum. 4 yıl boyunca kendimi zorladım. Ayaklarım suruyerek gittim okula. Sonrasında pek duşunmeden bir tercih (tabiki aile onayli) Sonrasında mutsuz bir is hayatı. Kendime kızıyorum bazen aklım nerdeydi diyorum niye karşı cıkmadım. Ama bir yengec burcuyum. Hassas ve anneye duşkun . Annemde rekabetci ve dediğim dedik bir kadındır.
Bilmiyorum simdi de istemediğim bir işte mobbingle calışmak istemiyorum. Kimse anlamıyor. Annemler zorlamasa da sen gidersin işe birakanazsin seni cabuk manipule ederler, seni hemen ikna ederler diyor. O zaman izin verme bana ne kadar zarar verdiğini goruyorsun. Diyorum. Ablam "zaten dunyada bu zorlukları bir sen cekiyorsun. Kimse cekmiyor. Derdini buyutmesen olmaz." diyor. Ablam ve annen parallel bir kişiliğe sahip. Ikisi bir olup beni anlamaktansa sucluyorlar. Bu bizim ulkemizde var dert yarıştırmak, dert beğenmemek ama bundan bıktım. Bir kere para icin bile git diyorlar. Madem mevzu para o zaman istediğim okula gitseydim diyorum. Istediğim mesleği secseydim.
Bilmiyorum. Yurtdışında bir kac is fırsatı doğdu. Akademik anlamda calışma yapabilirim. Ama annemler sen burada yapamıyorsun orada hic yapamazsin, sen nane mollasin diyorlar. Inanir misiniz 22 yaşına kadar lens alamadım ben sırf sen yapamazsın takamazsın dedikleri icin. Ilk beyaz ayakkabımı 20 yaşında aldım kendi paramla. Sen beyazi kirletirsin deyip senelerce aldırmadılar. Yani başka kulturlerde yaparsın diye sırt sıvarlarken bizde celme takmak niye. Surekli tutarsan cocuk nasıl yurumeyi oğrensin. Duşe kalka oğrenmeyecek mi? Belki ben o şeyi yapamasam o kadar canım yanmayacak ama sen yapamazsın deyince daha cok yanıyor. Hem sen beni olduğum gibi kabul etmiyorsun ki.
Hassas insan olmak ile ilgili bir kitap okuyorum. Hassas duyulara sahip bir oğrencim var onu yakından gozlemliyorum. Işığa, sese kalabalığa karşı hassasiyeti var rahatsız oluyor. Annesine dedim. Lutfen onun farkına varin ve zorlamayin diye cocukluğumda beni cok zorladılar cunku. Konserlerden bile nefret ederdim.
Yani diyeceğim o ki hem ofkeli hem korku doluyum. Yurt dışına gitmeli miyim? Universiteyi baska sehirde okurken cok mutlu ve ozgur hissetim. Ev arkadaşlarımın ailelerii cok ilgiliydi surekli arar yahut ziyaret ederlerdi. Bizimkiler beni kendi halime bırakmış gibiydi.( o zamanlar ailevi bir sıkıntı vardı ondan olsa gerek) bende o zamanlar hem mutlu hemde bir yanım eksikti. Ben niye ailemle boyle değilim diye.
Ama artık baskı hissetmeden kendim olmak istiyorum. Tek korkum ya ben kendimken o dedikleri dalga gectikleri sen yapamazsın dedikleri kızsam icten ice oyle olmadığımı bilsemde korkuyorum. Aldığım kararı sonuna kadar goturmeliyim.
Lutfen tavsiyelerinizi bekliyorum.
(Boğazımda bir yumru ve dolu gozlerle yazdım bu satırları lutfen kimse kucumseyip dert yaristirmasın. gecen yazdığım bir konuda biri seninki de dert mi deyip canımı sıktı, anlayışınızı bekliyorum.)