Merhaba arkadaşlar inşallah kendimi ifade edebilirim.

Ailem ozellikle annem beni cok yıpratıyor. Bile isteye değil ama 30 yaşına geldim ve kendimi bildim bileli benden beklentisi var. Hep olmayana odaklı nasıl anlatsam bilmiyorum. Bilerek ailemden uzak bir yere gelin geldim bu en doğru kararlarımdan biri oldu.

Bana cok duşkunler ustumde hep bir baskı var, gunde 1-2 defa aramam bile yetmiyor hep ima ediyor, boş kaldığım her an onu aramamı bekliyor.

Yaza normalleşme olursa bir ay memlekete gideceğiz bir ay kalacağız orda (ozluyorum o da ozluyor tamam ama) bugun telefonda bana siz gelince ben zaten her sabah size gelirim akşam eve donerim dedi. Olur anne arada gezmeyede gideriz biz ama evde olduğumuz zamanlarda gelirsin dedim bende. Ama anlatmak istediğim kendime plan yapmama izin vermiyor psikolojik baskı altında hissediyorum kendimi, memlekete gittiğimizde her sabah ne yapacaksın bugun diye arayıp ya geliyor ya ısrarla biz gidiyoruz Allahtan eşim cok anlayışlı ama doğal olarak sıkılıyor arkadaşlarıyla takılıyor bu sefer o da.

Babamında anneminde psikolojisi iyi değil, babam hastalık hastası annemide cozemiyorum. Anneannem ve dedem hayattalar onlarada cok duşkun Allah gecinden versin anne herşeyi kucuk cocuklar gibi onlara sormadan soylemeden yapmıyorsunuz artık biraz kendine guvenmelisin bak yaşları 80 oldu diyorum cokup ağlamaya başlıyor dağlar gibi babam arkamdaydı ben ne yaparım onlara birşey olursa diye. Daha iki gun gormeyince ben annemi cok ozledim gideyim diyor. Hayatına bana ve anne babasına bağlamış durumda.

Hep bencillik etti hep kendini duşundu bekarken beni cok uzdu unutamıyorum soğudum biraz uzaklaştım onlardan ama uzaklaşmama izin vermiyor annem vicdan yapıyorum bu seferde.

Sizlerle paylaşıp rahatlamak istedim, farklı duşunceler, kendimi iyi hissetmemi sağlayan yorumlara fikirlere ihtiyacım var. Teşekkurler