Sadece ic dokmek icin uye oldum. Kısaca ozetlemeye calışacağım:

Bir universitede eğitimciyim. Eşim muhendis. Ben 39 yaşındayım, eşim 45. Cok değer verip severek evlendik. Birbirimizin hayallerini her zaman destekledik, saygı duyduk. Romantik filmlerde gorup ozendiğimiz ciftler vardır ya, oyleydik. Ailesiyle olan sorunlarında hep ara bulucuydum, maddi olarak az ile mutlu olan, hayat dolu biriydim, ve hala oyleyim.

Tabii ki sorunsuz hayat yoktur ama biz birbirimizden hep destek aldık, hic uzup kırmadık.

Evliliğimizin 12. yılında bir boğaz ağrısı ile gittiğim doktordan kanser teşhisi ile cıktım. Herşey muallaktaydı. Neşemden, gucumden kaybetmeden hayata guzel bakmaya devam ettim. Eşim cok ağladı, mahvoldu. Onu uzmemek icin cok guclu durdum. İşime de hayatıma da devam ettim tedavim sırasında. Ama bu arada benden uzaklaştığını da fark ettim.

Anladım ki, o bana deli gibi aşık olan eşim teşhisten 9 ay sonra kendine iş gezisinde bir başkasını bulmuş! Bir muhendis ve kendisinden 17 yaş kucuk.

Arkadaşlar, ben dipsiz bir kuyuya duştum ama cok şukur cıktım oradan. Yaşamak istemediğimi hatırladıkca gozlerim doluyor.

Ben oğrendiğimde 1 yıldır kandırıyormuş beni. Boyle zor bir teşhisin yukunu taşırken ve niye yalnızım diye uzulurken o eğleniyormuş. İlk aylar uyuştum diyebilirim. Madem oyle git dedim, istemiyormuş. Evine don dedim onu da yapmıyor. Oyleyse herkes kendi yoluna gitsin diyorum, ona da hayır. Cok seviyormuş! beni. Depresyondaymış, normal değilmiş. Canı isteyince ev, istemeyince eğlence peşinde sanırım. Bir sure sonra kendime geldim. Ailemin boş dairesine gectim. Bana saygı duymayan bu adama ihtiyacım olmamalı. Bundan sonrası malum.
Sağlığıma gelince, tamamen iyileştim, cok şukur.

Dediğim gibi, sadece ic dokmek icin yazdım. Bir yol arkadaşına bunlar yapılır mı? En zor zamanlarında hem de. Derler ya kadın kendine bakmalı, gulmeli, pohpohlamalı. Ben hobi olarak pilates hocalığı yapıyorum. Spor yapan bir insanım. Arkadaşlarım guzel, neşeli, kulturlu, kibar olduğumu soylerler. Ne kadar kolay kadın kendine baksın demek. Ya karaktersiz adamları ne yapmalı?

Bunları yapanlara odaklanmamaya calışıyorum. Ama bir taraftan da beni yaşamak istemeyecek kadar acıtıp eğlenenleri, artık neye inanıyorlarsa: Yaratan, doğa, karma.. ona havale ediyorum. O dipsiz kuyuya kendileri de duşecek mi, bilmiyorum. Ama enerjimi kendime ve kalbimi iyileştirmeye harcamalıyım.

17 yaş kucuk olana gelince, benim teşhisimi biliyor, hatta durum kotu denmiş ona tedavim devam ederken. Ama eşime ortak olmakta sakınca gormemiş, bu işin gizli saklı kalması gerektiğini de biliyormuş. Bunu nasıl bir insan yapar?

Evlendiğim adama gelince, yeni birine aşıksan, seviyorsan boşanırsın. Ama 1 yıl boyunca eşini kandırıp gizli saklı takılmazsın. Kısacası ben burada sevgi aşk goremiyorum, sadece bencillik ve ego tatmini goruyorum.

Evet bana yazmaya başladı bile. Bensiz yaşayamazmış, cok mutsuzmuş. Cevap vermiyorum, vermeyeceğim. Kendime yeni bir sayfa acmaya calışıyorum. Cok sevmiştim ve hala cok uzgunum, kalbim paramparca. Desteklerinize ihtiyacım var.

Okuduğunuz icin teşekkur ederim.