Selamlaar, iyi geceler herkese.

Sorum başlıkta yazdığım gibi, var mı ailesiyle arasında uzaklık, kopukluk, kırgınlıklar oluşup aşan? Nasıl yaptınız bunu? Ya ben yapamıyorum, daha cok uzulmekle sonlanıyor onlarla iletişimim hep. Ha cok kotu insanlar mı değiller, ellerinden geleni yapıyorlar mı evet ama yok belki de ben bu konuda tatmin/mutlu olamıyorum.

Şoyle anlatayim; en kirildigim şey mesela benimle ilgili pek anıları yok. Mesela ortam oluşur, konu benimdir ama onlar ya konuyu değiştirir ya da soyleyecek pek bir şeyleri yoktur. Hic bilmem mesela boyle cocukluguma, bebekligime, hatta daha yakın zamana gelelim ergenligime dair spesifik anılar. Toplasan 2-3 tane anı gelir akıllarına. Cok koyuyor bu bana. Niye dikkat etmemişler, nerdelermis diyorum, tamam zormuş hayat ama bu kadar da olmaz gibi geliyor işte.

Sonra neyi severim neyi sevmem pek bilmezler, ben bilirim onlarınkini ama, hadi bilmiyorlar tamam ama soylesem de pek dikkat etmezler, onem vermezler. Onlarca kez anlattım bunları ve hissettiklerimi ama sanki duvara anlattım.

Sonra beni baya mahcup ederler. Tum cevrem duzenli ve pratik olduğumdan bahseder mesela, ki oyleyimdir bence, onlar hep dağınıklığimi tembelligimi anlatır. Zamanla oyle davrandım onlara ama kendi evladını tanımaz misin?

Bende aksi bir evlat oldum sonra sonra. Şimdi de nasıl duzeltirim, ne kadar samimi olabilirim bu surecte bunu sorguluyorum.

Şimdi evliyim, sevdiğim bir eşim var, mutluyum da ama icimde sanki bir yara işte bunlar. Ara ara sızlıyor, huysuz oluyorum o zamanlar, uzgun oluyorum. Biliyorum yani daha buyuk dertleri olanlar var da işte benim de derdim bu, canevim varmış da kolunu kanadını kırmışlar sanki gibi geliyor, bak gozlerim de doldu, neyse bazen de boyle abartiyorum işte.

Varsa teselliniz, yasanmisliginiz, bir cift lafiniz cok iyi gelir. Tavsiyelerinizi, yorumlarınızı bekliyorum.