Herkese merhaba,
Sanırım bu konuyu icimi dokmek icin yazıyorum. konuya nasıl gireceğimi de tam bilemiyorum aslında.
Yaklaşık 7 ay once nişanlandım. Ben 28, nişanlım 30 yaşında. Babam bu ilişkiyi asla kabullenemedi. Neden kabullenemediğini sorduğumda asla elle tutulur bir cevap veremedi. Sacmaladı. Tanıdık olsaydı dedi. Okuldan bulsaydın dedi. Bizi bir arkadaşım tanıştırdı bu arada. 7 yıldır birlikteyiz. İkimizin de duzgun meslekleri var. Ben babamı ikna etmek icin 1 sene bekledim. Onu anlamaya, her ne kadar zor olsa da anlatmaya calıştım ama asla anlamadı.
Ofke problemi olan bir adam babam. Dışarıdan bakıldığında inanılmaz iyi, yardımsever bir insandır. Kız isteme olayından başlarsak her şeyi burnumdan getirdi. Misafirlere yapılan yemeklere bile karışıp yaptığımız her hazırlık icin kızdı. Asla kayınvalidem ve kayınpederimle tek kelime etmedi. Yabancı gibi oturdu koşede tek kelime etmedi. Akşamına olay cıkardı, evde kavga gurultu koptu. Nişanda deseniz yine aynı şekilde bir yabancı gibi oturdu koşede. Asla bana tek bir yardımı olmadı ne maddi ne manevi. İhtiyacın var mı diye sormadı bile. Kendini maddi acıdan inanılmaz eksik hissediyor farkındayım. Ona ihtiyacım var dememem bile zoruna gidiyor.
En son olaya gelirsek benim nikahım yaklaştıkca inanılmaz aksileşti. En son kız kardeşimle tartıştı. Sen artık işe gitmeyeceksin elin ekmek tutunca değiştin dedi. Calışmaya devam edeceksen defolup gideceksin bu evden dedi. Daha once de kardeşimi evden kovmuştu ve zorla ikna etmiştim. Ama artık gucum yetmiyor olanlara ne yapacağım bilemiyorum. O kadar sevgisiz bir baba ki... Her mutlu gunumu burnumdan getirdi. Sırf olay cıkarmasın daha fazla diye kına gecesi ve duğun bile yapmıyorum. Nikah yapmak istiyorum sadece. Ama kardeşime cok uzuluyorum. Kucuk değil 25 yaşında ama onun icin endişeleniyorum.
Annemi sorarsanız artık karşısında ezilmiş. Sesini cıkaramıyor ağlıyor sadece. Asla karşı koyamıyor. Ben ne yapacağımı şaşırdım artık...