Akıl alma değil sadece bir ic dokmedir.
Herhangi bir sebepten aniden istemeden baba evine donmek zorunda kaldım. Hic istemediğim bir şey başıma geldi. İğrenc bir his. Zaten ailemle birbirimize tahammul edemiyoruz. Babam sabah akşam sover sayar kufreder. 60 yaşında ama ne bir arkadaşı var ne de ailesi kendini sever. Annem hicbir şeyden memnun olmaz. Şimdi evdeki varlığımda ona yuk geliyor. Benden nefret ediyor. İstediği gibi bir kız olmadım. Babam zaten herkesten nefret eder. Zaten diğer akraba vs.lerin hicbiri ile de karşılıklı goruşmuyoruz. Arkadaş deseniz en sağlamı bendeydi ama kendi dertlerimden 2 yıldır kimseye donup nasılsın demedim. Bu ofke ve nefret dolu evde yaşamaya calışıyorum. Şu an guncel olarak kimse tarafından sevilmiyorum. Varsa da bunlar ufak sevgi kırıntıları. Velhasıl anladım ki her şeyin başı sevgiymiş. İnsan icin sevilmek nefes kadar onemli bir ihtiyac. Bu eksiklik canımı cok acıtıyor.