Arkadaşlar oncelikle herkese hayırlı sabahlar olsun. Ramazan ayının son gunuyle İnşAllah tum gunahlarımız affolmuş ve yaptığımız tum ibadetler kabul olmuş olur umarım.

O kadar kendimi sıkışmış hissediyorum ki cevremde anlatacak kimsem olmadığı icin dertleşme maksadıyla buraya yazmak istedim. Yeni uyeyim konu acarken veya yazarken herhangi bir hatam olursa kusruma bakmayın. Lafı dolandırmadan direkt başlıktan da anlayacağınız uzere Turk toplumunun genel problemi olan aile sorunum var.

Surekli "ben" diyen, anne baba olduğu icin kendini dokunulmaz gorup asla hakkınızı savunamayacağınız, asla fikrinizin oneminin onların işe yaramadığınız surece onemi olmayan kısaca her davranışlarına, sozlerine karşın saygı bekleyen lakin cocuğuna saygı asla gostermeyen bir aileyle yaşamaktayım. Saygı gosterilmeme gerekcesi de bizim evlat olmamızmış, kendimi kole gibi hissettiren bir babayla buyumekteyim. Gorulen hataların soylenmesi bence fark ediyorsanız bana gore sorumluluktur. Bu nedenle pes etmeden her hatalarını soylerim. Yine de yapmaya ve ustune bana alınarak saygısız, kotu evlat olduğumu kaba bir şekilde dile getirirler. En son ne zaman vakit gecirdik ailece inanın hatırlamıyorum. Tek sofrada bir aradayız ve zaten sofrada da genelde hep bir tartışma cıkar. Surekli tanımadığı insan dahi olsa cocuklarıyla kıyaslarlar. Bugun en basitinden sahurda sadece babamı recele kendi catalıyla değil de recel surmek icin koyduğum bıcağı kullanmasını soyledim diye hayırsız ve saygısız oldum. Burada size babamı şikayet eder gibi olacağım ama sadece neden uyardığımı bilin diye soyleyeceğim. Babam peynir tabağından aldığı peyniri ısırıp yerine koyan, surekli şapırdatan, surekli parmaklarını yalayıp catalı bile anca eli yapış yapış olmasın diye recel, bal cikolata da kullanan bir insan. Yani yapım gereği mi bilmiyorum hic sevmiyorum boyle şeyleri. Kucukluğumden beri rahatsız oluyorum. Kişisel bakıma onem veren bir insanım ve babam hic değildir, her şeye katlanmanızın beklenmesi de bir sure sonra inanılmaz tuketiyor. Annem ise sevgisini asla belli etmeyen evde surekli tartışan, mimikleriyle tiksiniyormuşcasına bakan, babası da katı kurallı olduğu icin asla babama olumsuz bir şey soylenilmeyeceğini soyleyerek babamın sozlerimi yanlış anlamasını sebep olan, beni hic anlamayan ve bana kalırsa evlat ayrımı yapan biri. Bana gostermedikleri her toleransı kardeşlerime gostermeleri kendimi daha da yalnız hissetmemi sağlıyor. Mutsuz olduğumu bile asla anlamazlar, bazen kardeşlerime olan cabalarını gorunce kendimle kıyaslamaya girince hemen kendimi cimdikleyesim geliyor, kendim de biliyorum bir de bunu duşunursem uzuntume uzuntu katarım. Kısaca guclu olmak zorunda bırakılıyorum yoksa yaşayamam. Aklımdaki en buyuk sıkıntı universite sınavına mezuna kalarak hazırlanan bir insan olmam. Oyle bir duygusal cokme yaşıyorum ki ders calışmak icin motivasyonumu bırakın, yataktan kalkma isteğim kalmıyor. Mezuna kalmamın buyuk bir hata olduğunu her gecen gun fark etmem, gittikce stresten hareket edememekten aldığım kilolarla kendimi tam manasıyla sevememem, artık surekli uzuntulu kaygılı stresli olmam alışkanlık haline gelip ağlayamamam, kendimi odama kapatıp kopuk yaşasam dahi abla olduğum icin her kavganın ucundan dahi olsa bana gelmesi... Kendimi kendim teselli etmek istiyorum fakat maneviyatım ve şimdiden bilincli olmam dışında hicbir şeyim kalmadı. İşin aslı siz de diyeceksiniz sabret diye biliyorum ama hangi acıyı ceken olsun sabret deseniz dahi o hissiyat katlanılamaz oluyor ya o an sabredilecek gibi değil. Maneviyatımı guclendirmeye cabalayan bir insanım lakin guclendirdikce ailemden ne kadar farklı olduğumu ailemin dinine bağlı gibi gorunen iş cabalamalarına, geliştirmelerine gelince kendilerini gunluk işlerle kandıran insanlar olduklarını daha da iyi anladım. Buraya yazmamın sebebi sadece dertleşebilmek en azından birileri bilsin diye. En kotusu de kuzenlerimin bazılarının benden daha kotu halde olmaları ve hatta ailemin onları ornek verip şukretmemi istemeleri. Kendime mi uzuleyim benden kucuk belki farkında belki farkında olmayan kuzenlerime mi, bilmiyorum. Sınava hazırlanacak ruh halinde olmayarak, kolayca anladığım dersleri surekli erteleyerek hep sınava yarım yamalak girmek de beni cok uzuyor. Belki iyi yerlere gelebilecekken gelemiyorum ve gelemeyeceğim belki de. Cok para kazanmak yerine hep kaliteli ve bana bir şeyler katacak okullarda okuma hayalim vardı. Kendimi en azından dışarıda saygı gorulen biri olarak gormek isterdim ki yılmayacağım ama ailemin beni şu an soktuğu bu durumlar bir gun gulebilecek miyim normal yaşayabilecek miyim sorularını aklıma getiriyor. Lutfen cocuğunuz varsa kimseyle kıyaslamayın, değer verdiğinizi hissettirin, aklınıza her geldiğinde gidin sarılın ve lutfen yanlarında hic kavga etmeyin. Kimsenin benim gibi bir yaşam surmesini istemem. Dualarınızda benim gibi veya daha kotu durumdaki insanlara değinmeden gecmeyin olur mu? Buraya kadar okuyan herkese teşekkur ederim. İnşAllah ne sıkıntımız varsa Rabbim alır ve yerine huzur verir.