İcimi dokmek istedim kızlar, caresizim. Uzun olacak ama sabırla okursanız sevinirim. Cocuk yok boşanma aşamasındayım, yaşım 30.
1 senedir ailemin yanındayım, Temmuzdan beri eşimle ayrıyız. Boşanmayı kabul etmediği icin dava uzuyor. Mesleğim var ama işsizim.

Başta bana destek olan ailem zamanla hayatımı cehenneme cevirmeye başladı. Boşanma kararı aldığımda yanındayız kızım, cok daha iyi olacak her şey vs vs.
Sonra sıkıştırma moduna gectiler neden yavaş ilerliyor dava diye. Sonra işe başlasana neden calışmıyorsuna evrildi durum, hatta davayı acmadan başladılar işe başlasana demeye. Sanki cok iş var ben istemiyorum... ayrıca ben zaten kafamı toplayamıyordum soylenenleri algılayamıyordum, banyoya girecek dermanım bile yoktu. Mesleğim beyin gucu ve ağır sorumluluk istiyor oyle kafam dağılsın modunda calışamam zaten 2 sene oldu ara vereli, tamamen kopmuş olmasam da uzaklaştım ister istemez cunku yurtdışındaydım. Durumu izah ediyorum ama surekli başa sarıyolardı ablam bi taraftan annem babam bi taraftan. Ve ablamın kocasının iğneleyici lafları... eskiden beri kabaydı ama davadan beri devamlı cam deviriyor yuh artık diyeceğiniz cirkin şeyler soyledi yuzume karşı, ben de tavrımı koydum hicbir iletişim kurmuyorum artık. Ablam da sesini cıkarmıyor, arkasından “sen ona bakma boşver vıdı vıdı” modunda ezik rolde yani.

Kpss kursuna yazıldım(eşimin gonderdikleriyle geciniyorum) gidiyorum, dişimi sıkıp buradan atanıp giderek kurtulmak istiyorum ama galiba yolun devamını getiremeyeceğim. Bıktım yalnız başıma savaşmaktan, kendimi anlatmaya calışmaktan yorulduğumu farkedince boşver dedim it urur kervan yurur sen devam et. Ama dediklerine tepki vermedikce he diyip gectikce ustume geldiler. Annem evin hakimidir, mutfağa girip canımın istediği bir şeyi pişiremiyorum mesela. Nevresimlerimi değiştirsem “daha yeni yıkandı yazık gunah” diyor. Deterjanı kendim aldığım halde. Kardeşime de oyle, “bunlar yeni yıkandı neden kirliye attın!” Ama kendisi 1 saat giymiş olsa da tek bluzunu atıyor makineye mesela.
Bişey almak-değiştirmek istesem babam hemen muhalefet “kendi evin olunca yaparsın burda biz istemiyoruz” kac sefer dedim bu laf ağır geliyor soylemeyin diye. İlk yaptığında bilemedim ağzımdan kactı dedi ozur diledi, sonra tekrar tekrar yaptı ama.

İnanın oyle absurt şeyler de yapmıyorum. Mesela led ışıklar yerleştirdik kardeşimle odamızın penceresine, işitmediğim laf kalmadı ama cıkarmadım. Calışma masası aldım odaya, saymadıkları laf kalmadı yine. Tahammul edemiyolar guzel olan şeyler yaptığımda. Arada eve aldığım bir sokak kedisi var, annem iceri alın yazık diyordu alıştı eve hayvan, ama sonradan ne olduysa bas bas bağırıyor cığlık atıyor eve alırsam resmen(odamdan cıkarmadığım halde) Zaten son kavga da bu oldu (yine kendi evine al biz istemiyoruz vs) ve tek kelime konuşmuyorum artık annemle ve babamla.

Mesele kedi, led ışık, her gece tam yatağımın aldığı acıda “uyuyamıyorum odanıza gece lambası taksanız olmaz mı” dediğim halde ısrarla yaktıkları pasparlak gunduz lambası değil. Mesele saygı gormemem, yok sayılmam. Ve surekli “allah belanı versin, annene babana itaat etmeyince işin boyle rast gitmez işte, keşke doğmasaydın” laflarını duymak.

Diğer yandan eşim de tekrar birlikte olmak istiyor, ama ona asla guvenmiyorum birlikte olma niyetim kesinlikle yok. Evet cok ozluyorum bu şartlar altında ayrılmak cok zor benim icin, ama defalarca ayrıldık barıştık hep aynı şekilde oluyor donuşu. Yaşamak istemiyorum bunları tekrar. Ofis acacakmış, benim de onunla calışmamı istiyor(şu an zaaf noktamdan vurmaya calışıyor farkındayım)
Ama ne yapayım ben?

Cocukluğumdan beri ailem hep yarım iş yaptı boyle, asla guven vermediler bana. Sozlerini asla tutmazlar. Maddi problemleri olmadığı halde bana inanılmaz yokluk cektirdiler oğrenciliğim boyunca. Başlarda eşimden aldığım paraya da laf ediyorlardı onların canı sıkıldıkca ayda- 2 ayda bir verdikleri 100₺ ile gecineceğimi sanıyorlar. Ha kendilerine baksan her gun alışveriş yapılır mutfağa torunlara ev gereclerine her zaman yenilerini alırlar. Mesleğimi yapabilsem inanılmaz rahatlayacağım, iş aramaya da devam ediyorum aylardır ama asgari ucretten fazlasını vermek istemiyor kimse Cumartesi dahil calıştırarak ustelik. Zaten bu yuzden kpss ’ye niyetlendim.

Eşimi basamak olarak kullanmalı mıyım kpssye kadar, veya duzgun bir iş bulana kadar? Kotuluk yapmak istemiyorum ama bu şartlar altında inanın cok zorlanıyorum. Aynı eve girersek boşanma davası gider, ama ben daha huzurlu bir ortamda olurum en azından sınava kadar hemen kavgalar başlamaz heralde sşkdjfşn Ve tekrarlayan her hatasında yeniden dava acabilirim, belki o da sıkılmış olur artık kabul eder. İş konusunu nasıl cozsem, iyi kotu az cok demeden bir yere girmeli miyim? Ama işimde de huzursuz olursam nefes alacak yerim kalmamış oluyor şuan...

Nolur guzel bir şeyler soyleyin bana, cok mutsuzum