Demek birgun ben de yazacakmışım bunu. Başkalarının konularını okurken bana cok uzak gelirdi bu duşunce ama gercek bu. Boşanmak istiyorum. Sebep ise anlaşamamak. Bir narsistle evliymişim. O kadar seviyordum ki ben bile uzun zaman konduramadım. Yaptığı psikolojik baskılar ve psikolojik şiddet iş stresindendir gecim stresindendir duzelince gecer dedim hep. Ama son bir yıldır zengin bile olsak onun davranışlarının değişmeyeceğini anladım. Sorun maddi yetersizlik değil onun karakteriydi. Benim bir diplomam henuz yok ama kafamda elbette bir meslek sahibi olmak hala var. Grafik tasarımla ilgileniyorum, grafik tasarımcı olan bir arkadaşımdan oğrenmeye cabalıyorum ve ilerliyorum da. Web'de tasarımları sergileyip satılmasını sağlayan bir platforma uye olup para kazanmak istiyorum arkadaşım gibi. Hedefim bu. Bu işi eşim de yapıyor bu arada. Mesela birşey oğrenip uyguluyorum nasıl olmuş diyorum, sozlu olarak iğrenc olmuş demese de o yuz mimikleriyle anlatıyor zaten. Eksikler var ama başlangıc icin gayet iyi olmuş başaracaksın diyerek motive etmek yerine eleştiriyor. Neyi başarmaya calışsam motivasyonumu duşurdu bu zamana kadar. Bana hep sınırlar ciziyor. Ve tabii ki tek sorun bunlar değil bunlar en basiti. Eski halimle şimdiki halimi kıyasladığımda ben kahroluyorum. Bakımsız, cirkin gorunuyorum aynaya bakmak istemiyorum. Neden mi? Eşim makyaj sevmiyor. Makyaj yapmamı engellemiyor ama makyaj yaptığımda alay ediyor resmen. Komik gorunuyormuşum. Makyaj yapan herkes ezilmiş komikmiş kendine guvenmiyormuş falan. O bana boyle psikolojik baskı yaptıkca makyaj yapmaktan vazgectim. Biliyorum nasıl iyi hissediyorsam oyle gorunmeliyim o yuzden de kızlar ben cok sıkıldım. Adama suslensen iltifat yerine alay ediyor, suslenmesen de faydası yok. Kadın olduğumu hissettirmiyor bana. İltifat sıfır. Herşeyin doğrusu kendisi, en iyi kendisi bilir. Zıt bir fikir ortaya atılınca sadece muhalefet olmak icin konuşmakla suclar. Her daim karşı tarafı tiye alır. Gecmişte yaptığı ya da soylediği birşeyi hatırlayınca reddedip karşı tarafın ustune atar. 4 bucuk yıl boyunca zilyon kere kavga ettik bir gun tartışmazsak diğer gun kavga gurultu, ama benden toplasan 1 defa ozur dilemiştir. ben herzaman hatalarını kabul eden bir insanım bundan gocunmam duzeltmek icin cabalarım. Ama o asla kendine toz kondurmaz asla duzeltmek icin cabalamaz cunku hep beni sucluyor. Cok sıkıldım zaman gecmiyor omur gecmiyor psikolojim cok bozuk, durup durup ağlıyorum hep. Bir kızım var 3 yaşında, bu halde bu kafayla ben nasıl cocuk yetiştireceğim? Beni boyle zayıf gorup ozguvensiz yetişsin istemiyorum. Cocuğuma boyle ornek olmak istemiyorum. Şuan elimden gelen tek şey tasarım işiyle uğraşmak ama boşanırsam bu işle uğraşabileceğim bir bilgisayara sahip değilim. Boşanmak istiyorum ama istemek yetmiyor, nereye gideceğim? Ailemle kafa yapılarımız cok zıt, cocuğumu orada onların mudahalesiyle yetiştirmek kesinlikle istemiyorum. Aileme bir kez gidersem bir daha cıkamam o evden. Bırakmazlar. Kendi ayaklarım ustunde durmama izin vermezler. Her şeyime mudahale ederler. Ne yapmam lazım bana akıl verin. Hatalıyım bu hayatı ben sectiğim icin hata bende. Ama ben hatalarımın fazlasıyla bilincindeyim, yaşayarak acısını cekiyorum. O yuzden yarama tuz basıp eleştirmek yerine nasıl yeni bir sayfa acarım bana yol gosterin.