Merhaba, ben yaklaşık 10 ay once anne oldum.29 yaşındayım gayet planlı bir gebelikti.Cok şukur Rabbıme de bize sağlıklı bir kız bebek nasip etti.Rabbim dilegen herkese sağlıklı,mutlu ve hayırlı bi evlat nasip etsin.Pandemiden dolayı maalesef hic kimseden destek alamadım.Annemin yaşı ve kronik hastalığı yuzunden aynı şehirde ama sadece telefonla goruşuyoruz.Kayinvalidem ise sacma sapan mevzularda dolayı (en son bebegim 40 gunlukler geldi ) bir daha da gelmedi.Bunun icin konu acmıştım ve cok solun o donem yorumlarınız cok iyi gelmişti.Sonrasinda eşimin ailesi tarafından yapılan bazı şeylerden dolayı da panik atak bile gecirdim.Pandemi izni derken eşim bebek 4 aylıkken ise başladı.Yaklasik 6 aydır evin temizliği,bebeğimin yemek uyku vs herseyi bende.Hic kimseye gidemiyorum,kimsede bana gelmiyor.Tabi ki şu şartlarda olması gereken bu.Gittigim tek yer parklar ve cok sıkıldım.Cok bunaldım.Evde aynı yerde gunlerce gunlerce aynı şeyleri tekrar tekrar yapmak beni cok kotu noktaya getirdi .uyku uyumak dinlenmek sakın ve bir başıma kalmayı cok ozledim.Bazen geliyor nefes alamıyor gibiyim.Esim cok yoğun calisiyor ve destek oluyor ama bana yetmiyor
Artık bebegime bağırmaya başladım ve bu beni mahvediyor.sakinlesmek.icin onu yere birakip oda değiştiriyorum ama sakinlesemiyorum cok ağlıyor arkamdan. Sıkıştım,nefes alamıyorum.