Merhaba herkese iyi geceler dilerim
muhendisim, bekarım ailemle yaşıyorum ve fena sayılmayacak bir maaş alıyorum. Ama birikim asla yapamıyorum.
Duşunmekten artık psikolojim bozuldu. Ben boyleysem asgari ucretle yaşamaya calışan abilerim, ablalarım veya kardeşlerim nasıldır diye duşunuyorum. Hayat cok adaletsiz geliyor.. Bir yerlerde cok buyuk yanlışlar var. Onceden market arabasını doldurduğum zaman oderken bu kadar şaşırmıyordum. Şimdi ise alacağım bir şey icin standın onunde kendime 2 3 kez soruyorum. "Bunu almalı mıyım? " diye.
Markete giriyorum bir yaş pasta aldıktan sonra kafamda matematiğini yapmaya başlıyorum. Bir misafir ağırlamak icin bile gunde kac saat calışmam gerekiyor diye. Artık herseyde boyle hesaplamalara girdiğim icin işin icinden cıkamıyorum.
Justin timberlake 'in bir filmi vardı "Zamana karşı " diye. Alacakları yapacakları her harcama icin omurlerinden harcıyorlardı. Aynı boyle hissediyorum. Omrumuzu asgari duzeyde yaşayabilmek icin calışmakla harcıyoruz..
Her gun bir intihar haberi okuyoruz, insanlar artık akıl sağlıklarını yitirdiler. Her gun herşeye ayrı bir zam geliyor..
Bir mal mulk sahibi olmakta eskidenmiş artık 1 kendine 1 bankaya 1 'de devlete alıyorsun ne alırsan.. Sosyal medyada yaşam pahalılığına tepki veren insanlara yapılan yorumları okudukca bu ulkeye inancımı daha cok kaybediyorum. Peyniri neden migros yerine bimden almadın diye azarlayanlar dahi var. Artık insanları sarsmak yeter artık demek istiyorum bağıra cağıra.. Nasıl bu kadar kor olabilirsiniz demek istiyorum. Hepimiz aynı gemideyiz demek istiyorum..
Konuyu cok karmaşık anlattım farkındayım ama artık isyan noktasına geldim. Bunları bencilce duşuncelerle yazmıyorum elbette. Benim kadar şanslı olamayan milyonlarca insan var ve bunları duşunmek artık beni cok uzuyor.
Siz psikolojinizi nasıl koruyabiliyorsunuz