Başlıktan da anlaşıldığı gibi annem evlat ayırt ediyor. Bir kız kardeşim var ve annem onunla daha iyi anlaşır. O ne yapsa hep doğrudur o hep haklıdır. Ama ben ufacık bir kelime etsem duymadığım laf kalmaz. Sorduğum zaman onu seviyorum seni sevmiyorum der. Bazen annemle kız kardeşim oturma odasında yatarlar bende kalabalıkla uyumayı cok seviyorum. Anne derim yere yatak atayım bende sizinle yatayım olmaz asla evimi dağıta can ben senin arkanı mı toplayacağım der. Ve biz ozel konuşacağız der. Ben hic bir şeyimi anlatamam anneme cunku doğru yaptığımda bile yanlışı arar bulur icinden. Babama kardeşime sevgisini doya doya gosterir ama bana yok bir şey. Artık evde kendimi yuk hissediyorum. Surekli yapmadığım şeyler icin suclanıyorum. Anne yapmadım ben onu oraya koymadım desem de hayır sen koydun der ve bağırır. Artık eve gidiyorum yemek yiyorum ve odama cekiliyorum. Sohbete hasret kaldım. Sabah işe gelmek icin uyandım neyse odamı toparladım yatağın uzerinde kıyafet vardı. Akşam kız kardeşim dağıttı annem gordu sen ne bicim insansın neden bunları dağıttın bıktım senden olsen de kurtulsam senden anne dedim ben yapmadım bacım yaptı dedim hayır benim kızım yapmaz dedi o sırada odaya kız kardeşim girdi anne dedi ben yaptım akşam dedi. Dedi ki bu şeytanı bana savunma annem sen meleksin koruma onu dedi eşyaları suratıma fırlattı cıktı oda dan. Toparladım ve sonra ağlaya ağlaya cıktım evden. BİR ANNE EVLADINA NEDEN BOYLE DAVRANIR ARTIK DAYANAMAZ HALE GELDİM.