Bir anda hep sabrettiğim, duzelir diye beklediğim eşime karşı duygularım mı eksildi, icimden bir seyler mi koptu gitti bilmiyorum. Kacıp kurtulmak istiyorum. Dun gizlice valizimi hazırladım. Bugun hazırlamaya devam edeceğim. Bendeki farkı anlamış olan eşim gelip ozur diledi. Diledi de bir işe yaramadı ki. Ona karşı artık bir sey hissetmiyorum. Evliliğin başından beri olanları duşunuyorum, unuttuğum konular gun yuzune cıkıyor. Kaybolan eşyayı ablasının sorması eşimin bana sattın mı diye bağırıp hesap sorması, bana karşı arada tahammulsuz olması, ondan hicbir sey istemedigim halde aldıklarımı dile getirmesi, ben sana şunu aldım bunu aldım diyerek sinirimi bozup para lafı yapması, bebekleri kaybettiğimde senin yuzunden oluyor sen kusurlusun deyip arkasına kızdırmaya calıştım ozur dilerim diye sacma bir acıklama yapması, cok cimri olması ve her seyi para ile olcmesi, ozel gunlere deger vermiyorum deyip başindan savması, bana deger vermemesi...Aklıma gelenler haricinde en son hakaret, aşağılama iceren cumleler kullanması sabrımı yeterince zorladı. Icimdeki sevgiyi aldı goturdu. Evli olunca biraz daha sabredeyim dedim, belki duzelir dedim. Ama duzelmiyor. Dışarı cıkarken bile rahat degilim insanlar bakıyormuş, bunaldım. Paslı bir kafesin icinde gibiyim. Ailemin verdiği konfor, sevgi, ilgi, saygı bu evde yok. Kafesin kapısını acıp kacmak istiyorum. Ziynet eşyaları konusunda bildiğim ziynet eşyalarını bırakarak gitmemek gerektiği. Once o işi halletmem lazim