bu bir iş dokuş. daha fazla icimde tutamıyorum. belli baslı su oldu bana diyemiyorum cunku gercekten cok birikti her sey/herkes. (yazım hatası eksik harf olursa şimdiden affola.)
ben gercekten TUKENDİM VE YORULDUM. eğitimydi-işiydi-işşsizliğiydi-ozel hayatıydı-aile hayatıydı icim daralıyor artık her sabah o kadar kotu kalkıyyorum ki ne kadar uyusam uyuyayım duzelmeyen gozaltlarım,bembeyaz renksiz cildim, hicbir işe yetişemeyecek kadar pasif ve hicbir şeyi yapmak istemeyecek kadar tembel. Pandeminin etkisi var diyeceksiniz biliyorum ama bu durum pandemiden oncede ara ara vardı tamamıyla ona bağlayamam. asla hayatta tembel-pasif olmadım ben hep kendimi calışmakla bir şeyle ilgilenmekle motive ettim beni iyileştirirdi ama şimdi sadece sıkıyor!
Her seye yeniden başlayıp umut edip yeniden her konuda yere cakılmaktan yoruldum.
KENDİMİ İNSANLARA ACIKLAMAK ZORUNDA KALMKTAN YORULDUM. SIRF BANA HUYSUZ-KAPRiiSLİ DENİLMESİN DİYE HERKESE-HER ŞEYE UYUM SAĞLAMAKTAN YORULDUM. yetişemiyorum artık surekli aynı hızla yıkılan şeyleri toplamaya.
hicbir şey yolunda istediğim gibi gitmiyor. tek bildğim sey benim yuzumden olmadığı. cunku gerccekten cabalıyorum her konuda. oyle hemen her seye pes eden kustum oynamam diyen biri de değilim ama bu da can. dua ediyorum,meditasyon yapıyorum,enerji calışmaları kişisel gelişim..
hani hayatta bir şeyi cok iste o olur diyorlar ya ben artık gervekten buna da inanmmıyorum. daha ne kadar yalvarabilirim istediklerim icin daha ne yapabilirim daha ne yapayım ya?!
bugunlerde hep duşunuyorum acaba birinin hakkkını mı yedim ihanet mi ettim? uykularım kacarcasına.. ama yok inanın eskisi gibi biledeğilim kendime. ama bakıyorum da ben hayatımda bu kadar ince elyip sık dookurken can yakan hak yiyen herkes cok mutlu. EE HANİ ADALET ŞAŞMAZDI? bu haksızlıkları hayatımın her alanında yasayıp somurulup sonra da "bunlar benim icin bir ders, bu deneyimi sevgiyle kucklıyorum" mu demem lazım?
emek verdiğim, sınandığım yani ceremesini cektiğim hicbir şeyden mukafatımın olmaması da yakıyor canımı.
gercekten artık enerjim kalmamıs gibi hissediyrum. bir de dısardan gorseniz beni "hadi bee senin mi derdin var dersniz." rol yapıp gizlemekten de yoruldum. uzun zammandır ağlayamıyorum da eskiden en ufak bir mutluluğa bile gozu dolan ben suan birisi dunyayı onume serse sadece tesekkur ediyorum. Ne bu şimdi?
gunluk gibi kullandım bugun burayı. gercekten dertleşip fikir alacağım kimsem bile yok.