Herkese selamlar..

Yaklaşık 1 senedir evliyiz. Kayınvalidem yalnız yaşayan bir kadın. 60 yasında cok dinc, eşimin bir ablası var. Ablası evli bir de cocugu var. Ben evlenmeden ortalığı cok yıktım ileride olur olmaz senaryoları eşimin onune doktum birlikte yaşamam dedim. annesine bile yuzune soyledim ileride de birlikte yaşamam asla diye. Yapım bellidir biraz dik başlıyım. Bunun icin eşim bana zaten annem beraber yaşamak istemez oyle biri değil dedi hep. Allah var birlikte yaşama konusu yok. Hic olmadı. neyse annesi ile cok uzak değiliz semt olarak.
Amaaaaa gel gelelim evlendikten sonra ne hastalığı bitti (hasta değil) ne de nazı. Eşim hassas şak koşuyor. Bana istersen sen de gel ama yapını biliyorum diyor. mesela gidiyor ayda 1 hafta kalıyor ayrıca sık sık da gidiyor kalmalı olsun normal olsun.
Eşime ablanda var sen tek cocuk değilsin diyorum , annesinin kafası goturmuyormuş cocuğu o yuzden ablayı saymıyor annesi ille oğlum diyor Gidip onda da kalacakmış sık sık. bizim cocuğumuz yok duşunmuyoruz.. bunu da biliyor zaten.. cocuksuz copsuz uzumuz

Ben yanlış mı duşunuyorum? Eşini bırakıp her zaman kalmalı gitmesi normal mi? evlilik bu mu? ben kendimi cok yalnız hissediyorum.. gercekten hasta olan insan oğlum kızım demez birini ister yanında ama yok illa oğlu.
Zaten ben dik başlıyım diye evlenmemizi hic istemedi (dik başımda yuzune beraber yaşamak istemem dememden ibaret asla saygısızlık etmedim) eşimin kimseyle evlenmesini istemiyordu yalnız olup onunla yaşamasını istiyordu. Eşim karantina başladı birkac gun gecti vın gitti anneye ben evde yalnızım. ikimizde evden calışıyoruz bilgisayarını falan da aldı goturdu. cok mutsuzum panik atağım tuttu bugun stresten ...