Bir arkadaşım vardı. Cok yakındık. Yediğimiz ictiğimiz ayrı gitmeyen. Onun icin cok fedakarlıklar yapmıştım. Karşılığında sadece beni sevsin istedim. Ben her zaman bir şeyler yaparken onu duşunurdum, ilk o aklıma gelirdi. Kardeşim gibiydi. Son zamanlar bazı şeyler değişmeye başladı. Benden habersiz bazı insanlarla goruşmeye başladığını duydum. Tamam dedim ses cıkarmadım. Sonra ona benim tanıştırdığım biri ile bensiz programlar yapmaya başladığını duydum. Ona da ses cıkarmadım. Aslında icten ice bozuluyordum ama onun arkadaşlığı da kıymetliydi benim icin. Yani belki 10 yıl olmuştur arkadaşlığımız. En son yine ben olmadan bir şeyler planlamış. Anladım. Beni eskisi gibi samimi gormuyordu kendine. Yeni arkadaşlıkları ona daha cazip geliyordu. Benden sıkılmıştı belki de. Bilmiyorum yani. Haftada 1 anca gorur olmuştum son zamanlar. Cok kırıldım, cok bozuldum. Ve benden tamamen gitmesini beklemeden ben ondan gittim. Artık goruşmemeye başladım. Sadece gonlumu alsın istemiştim. Bana bir adım atsa ben ona 10 adım atacaktım. “Sen yanlış anlamışsın” demesini bekledim. “Ben ona birşey yapmadım” demiş. Ve tamamen bitti arkadaşlığımız. İşin enteresan tarafı ben bu olayla ilgili kimseye kendimi savunmadım. Ama o cok kotulemiş beni. Herkes bana duşman oldu. Birlikte geziyorlar, yiyorlar, iciyorlar. Ben ise sizlere yazıyorum boyle. Teşekkurler.