Mrb. K.K guzel bayanları eski konularımi bilen arkadaşlar vardır. Ben biyolojik babami gormeden buyudum .ustumde zerre emeği yok. Annemle cok zor gunlerimiz oldu. Beni annemin 2.evliliğindeki babam buyuttu ,okuttu ,evlendirdi. Bundan bir sure once baban hasta helalleş diye beni aradılar . Gitmedim telefonlarıni engelledim. Gecenlerde esimin numarasını bulup aramıslar babasi oldu diye. Benim riskli bir hamileliğim var oyuzden eşim 2 gun kıvranmış soylesemmi soylemesemmi diye. Neyse annem soyledi ve hic etkilenmedim.
Konuya gelirsek o gunden beri hıckırsam babası oldu icine atıyor muamelesi goruyorum. Etkilenmediğimi uzulmediğimi soyluyorum ama inanmıyorlar. gecenlerde arka bacaklari olmayan bir kopeğin protez bacakla yuruduğunu izledik ,ben duygulandim ağladım. eşimde istersen babanın mezarina gotureyim demeye başladı. Ama gercekten icimde hicbir duygu yokkkk. Pandemi var ve hamileyim ve en onemlisi o adam benim kendimi ve bebeğimi riske atacak kadar değerli değil niye 6 saat yol gideyim.
Kimse uzulmediğimi kabullenmiyor. Yok icinde barış icinde affet. Yok kan cekermiş yok bilmem ne. Ya mecburmuyum affetmeye. kendi kendimden şuphelenmeye başladım. Sizce bu hissettiklerim daha doğrusu hissetmediklerim normal mi ?