Herkese selamlar
Ben 9.5 yıllık evliyim. Eşimle toplamda 15 senedir falan beraberiz. Evliliğimizin 7. Yılında bir kızımız oldu ve şu an 2.5 yaşında.
İkimiz de calışıyoruz. Her şey iyi hoş gibi gorunuyor da cocuktan sonra eşimle olan hayatımız bitti gibi hissediyorum.

Sorunum şunlar:

1 yaşına kadar kendi odasında kendi yatağında uyuyan kızım 1.5 senedir bizim odamızda yatağımızda yatmaya başladı. En son babasını da yataktan attı 6 aydır ben kızımla uyuyorum, eşim de kızımın odasında.
Bence bizim ilişkimize en buyuk darbeyi bu vurdu.

Cocuğum haftada 3 gun kreşe gidiyor. Kreşe gittiği gunler akşam 22 de uyuyor ben onu uyuturken uyuyakalıyorum
Kreşe gitmediği gunler akşam 19 -20 gibi uyuyor. Biz de cıt cıkarmadan zaten cocuk butun gun canımı cıkarmış olduğu icin koltukta sessizce oturuyoruz. Sonra kocam 21.30 gibi ben cok yoruldum diyerek uyumaya gidiyor.

Pandemi kısıtlamaları sebepli ailecek beraber hicbir şey yapamıyoruz. Ucumuz aynı anda sokağa da cıkamıyoruz.

Kızım babasıyla yanyana oturmamıza bile tahammul edemiyor. O benim annem sen git baba ya da tam tersi sen git anne ben babacığımı seviyorum diye bizim fiziksel temasımızı anında kesiyor

Yemeğe hep beraber oturuyoruz ama asla beraber bitiremiyoruz cunku iştahsız kızım illa bir olay cıkarıyor. Yemeği dokmek, ağlamak, ustunu ıslatmak vs. birimizi esir alıyor.

Ayrıca kendisi uyumuyor ise uyanık kaldığı her dakika oyun oynuyor. Ya benimle ya babasıyla ya da ilimizle. Kitap okuma, dans etme, cizgi film izleme, oyuncak oynama, bebek konuşturma, spor yapma aklınıza ne gelirse hepsini illaki ya benimle ya babsıyla yapacak. Oyuna dahil olmasak bile illa onu izleyeceğiz ve tepki vereceğiz. Surekli anne baba bana bakın, şaşırın, alkışlayın, sen şimdi gul gibi bize rol de vererek kendi yaptığı her şeyde bizden full katılım bekliyor. Bilmiyorum bunların hepsi mi boyle bize mi boylesi denk geldi

Eşimle en son ne zaman cocuk dışında bişey konuşabildik bilmiyorum. Kızımın doğumundan onceki ilişkimiz saatlerce sohbet edebilen, bayağı uyumlu bir cift ilişkisi iken şimdi birbirimizl ilgilenecek mecalimiz yok.

Ben 2 yaşa kadar duzelir diyordum işler daha da zorlaştı sanki.
Gece hic uyanmıyorsa 2 defa uyanıyor. Ben uykusuzluktan zaten tukendim.
Eşim de sen artık yuzume bile bakmıyorsun doğru duzgun diyor. Valla ben istesem de bakamıyordum ki artık onu isteyecek halim de kalmadı sanki.

Kısacası bizim işler duzelir mi? İnsanların cocuğu hayatlarını bizimki gibi değiştiriyorsa ikinciye ucuncuye nasıl cesaret ediyorlar?