İyi gunler herkese,
30 yaşındayım ve evliyim. 25 yaşında nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde evlendim. O zamana kadar evlilikle veya cocuk sahibi olmakla ilgili bir isteğim yoktu. Hayallerim vardı.Eşimle tanışınca sanırım ona cok guvendim evlensem de hayatımın cok değişmeyeceğini duşundum aynı evde yaşamanın guzel bir fikir olduğunu sandım. Evlenir evlenmez nasıl bir hata yaptığımı anladım. Evlilik benim zannettiğim gibi değildi, eşimin ailesi her konunun icindeydi cocuk baskısı vardı artık gelin olarak goruluyordum ve cocuk yapıp evime bakıp onlarla goruşmemi bekliyorlardı. Kendi ailem de onlar kadar olmasa da bu goruşteydi. Arkadaşlarımla goruşmem, başka gitmek istemem, hayallerimin olması hep fuzuli goruldu. Eşim ise sen istediklerini yap ben arkandayım diyordu ama ailesiyle bir aradayken onların tarafındaydı tabi ki. Evlendiğim gunden beri en buyuk sorunumuz cocuk konusu oldu. 2.yıldan itibaren eşim de baskı yapmaya başladı. Bu konu yuzunden ve beni kontrol etme isteği yuzunden eşimin annesiyle cok şiddetli tartışmalar yaşadık. Bana ve aileme hakaretler etti. Oğluna layık olmadığımı, cocuk yapmayacaksam neden evlendiğimi,hayatında benim gibi birini hic gormediğini anormal olduğumu soyledi. Yani beni pek cok kez derinden kırdı. Her seferinde ozur diledi, affettim ve goruşmeye devam ettim. Bunu sadece eşim icin yaptım. En son olayda yine aileme hakaret etti. Artık bana,ruhuma o kadar kotu geliyor ki onun sesini telefonda duyduğumda bile titrememe engel olamıyorum. Ruhum incinmiş yani onunla hicbir şey olmamış gibi olamıyorum.
Bu sebeplerle onunla goruşmeme ve konuşmama kararı aldım. Eşim başlarda bir şey demese de ozellikle bayramlarda mesaj atsan nolur goruşsen nolur bayramda kusluk olmaz vs diyor. Kendi ailem de biz onu affettik sen de buyukluk yap affedici ol diyorlar. Ben bu kadar yuce gonullu değilim sanırım. Eşim ailemle goruşmezsen ben de senin ailenle goruşmem diyor. Ailemin ona karşı hicbir saygısızlığı olmadı. Olsaydı ben zaten goruşmelerini istemezdim. Buna rağmen tamam dedim goruşme ben de goruşmeyeyim herkes kendi ailesiyle goruşsun. Bu şekilde de hep tatsızlık oluyor, benim ailem yıpranıyor...
Kendimi cok yalnız hissediyorum. Eşim benim ne kadar uzulduğumu yıprandığımı gorse de ailesi haklıymış gibi davranıyor. Bu durum senelerdir devam ettiğinden ona karşı sevgimi saygımı da yitiriyorum sanırım. Cok adaletli bir insan olduğunu soyler. Adil olmak haklı olanın yanında olmak değil midir?
Cocuk konusunda ise başlangıctan beri istemedim. Kendimi anne olabilecek olgunlukta gormuyordum, once işe girmeliyim dedim ve başka sebepler de var ozel olarak.Şu an cocuk konusunda biraz daha olumlu duşunuyor gibiyim ama kendimi sorgulayınca bunu daha cok eşimi mutlu etmek, ailelerin baskısını artık hissetmemek ve yaşımın buna musait olduğu icin duşunduğumu goruyorum. Yani cocuğum olsun diye icim gidiyor cok istiyorum gibi bir durum yok. Olursa guzel olur diyorum sadece. Tabi cocuktan sonra eş ailesiyle artacak iletişimi duşundukce de cok geriliyorum.
Cok kararsızım bir yanım anne olma yaşın geldi eşin bircok konuda iyi biri aile problei herkeste yaşanır diyor. Bir yanımsa ailesine karşı senin yanında olmayan bir insana fazla guvenme bekle gozlemle diyor. Ne dersiniz?