merhabalar, cok aktif kullanmadığım bu hesabımda birkac gundur cektiğim sosyal eksikliği kapatmak icin yeniden kullanmaya başladım. sizlerin duzen, verimlilik, ekonomi gibi konularda gelişimlerinizi izleyip motive oluyorum. ama bu sefer bastırdığım problemlerimi icimden atıp mumkunse biraz hafiflemek istiyorum.
2020 başında ben universite okuduğum şehirdeyken annem babamdan ayrılma kararı aldı, kotu giden bir evlilik vardı ve annemi destekledim, babam bu durumdan kotu etkilendi. babamın kotu gidişatı annemi endişelendirdiği icin haziran gibi yeniden barışmak istedi, ailede kaoslar cıktı, istemeyenler oldu. bu surecte babamı birkac kez yanıma almaya calıştım pandemi yuzunden gelemedi veya engeller cıktı. kardeşim de babamla annemin barışmasını hic istemedi ama annem vicdan yaptı, bozduğu evi yeniden kurmaya calıştı. yeni bir ev tuttular. babam evi ilk kez goreceği ve boyasına bakacağı gun, dışarıda bir cardakta arkadaşları ile otururken kalp krizi gecirdi ve vefat etti.
babamın olum haberini bi gece yarısı 4te aldım, gece huzursuzluklarım bu yuzden hala gecmedi. hala kendisinden mesaj-arama beklemediğim biri beni aradığında kalbim yerinden cıkacak gibi oluyor ve cok huzursuz oluyorum..
babamın olumu uzerine kardeşim ve ben annemle yaşamaya başladık. erkek kardeşim bu olaylara cok duygusal tepki verdi ama hic gostermedi, cok icinde yaşadığı icin kotu patladı. şu an psikolojik tedavi goruyor. annem vicdan azabı cektiği icin uzun sure atlatamadı.
ben ayakta duran olmak zorundaydım, annemle yaşamaya başlamamın ve diğer şehirdeki tum hayatımı birden bitirip yenisini kurmamın 20. gununde yeni bir iş goruşmesi yaptım ve olumlu gecti. şu an nispeten iyi bir kolejde oğretmenim. temmuzda babamı kaybedip ağustosta yepyeni bir iş hayatına başlamış oldum fakat nedense kimseye babamı kaybettiğimi soylemedim. ama icimde hep bunun acısını yaşıyordum. sanki soylersem ilgi istiyor gibi olacaktım, soylemezsem de kırılganlıklarımı veya zayıf noktalarımı bilemedikleri icin icten ice onlara kızıyordum. cok guclu ve pozitif durduğum icin her şeyle baş edebileceğim duşunuldu sanırım ama iş yerinde haksızlıklar, tatsız birkac ufak şey yaşadım. bu surecte eve kapanmalarda asosyalliğim arttı, bulunduğum şehirde arkadaş diyebileceğim 2 kişi var ve hicbir akrabamla goruşmek istemiyorum. kimse ile goruşemiyorum, konuşamıyorum.. kimseye de ne ailemden ne babamdan soz edemedim. bu konudan bahsedersem ağlayacak gibiyim ve bunu yaşamak istemiyorum.
neyse, eve kapanmalar ile kilo almaya başladım.. şu an hayatımdaki en yuksek kilomdayım.. tahmin edebileceğiniz uzere mutsuzluğum her kilo ile biraz daha artıyor.
bu surecte ailem covid gecirdi, amcam covid gecirdi, eniştem vefat etti, 3-4 hafta once amcam vefat etti. şu an babamın yanında yatıyor.
kardeşim gecen hafta motor kazası gecirdi, durumu şukur iyi.
bu arada bunlar olurken calıştığım okuldaki oğretmenler ve personelden her her hafta birilerinin yakınları vefat ediyor. psikolojilerimiz pek iyi değil, bakanımız farklı bir gezegende mi yaşıyor emin değilim.. ama gercekten yıprandık.
ama neden boyle oluyor?
her umutlandığımda kotu bir şey oluyor ve hep olmaya devam edecek gibi. bunları o kadar uzun suredir icimde tuttum ki, birilerinin fikirlerini ve yaşanmışlıklarını duymaya ihtiyacım var sanırım.
cok uzun oldu, ozur dilerim