Arkadaşlarımı aramıyorum. Ailemiz 6 kişilik diyorum ki acaba evde herkesle konuşup anlaştığım icin mi ihtiyac duymuyorum kimseyi aramaya. Komik gelebilir ama oyle duşundum.

Son zamanlarda kimseyle goruşmedim gercekten icimden gelmiyor insanlardan nedensiz bir şekilde uzak duruyorum. İcimde bir kin veya herhangi bir duygu beslemiyorum. Akabinde boyle olan bir insanı kimse daha fazla aramaz haklı olarak. Dolayısıyla aramızdaki bağ kopuyor yani...

Depresyonun ne olduğunu bildiğim icin depresyonda olduğumu sanmıyorum aksine iyiyim.

Telefonla konuşmak beni cok yoruyor hic sevmiyorum. Aile uyeleriyle bile telefonda konuşmayı sevmiyorum. İyice asosyalliğe doğru evriliyorum. Asosyallik derken gayet rahat bir insanım aslında cekingen değilim genelde yalnız dışarı cıkarım. Neden boyle oluyor bilmiyorum arkadaşlık konusunda eksiklik hissetmiyorum mesela. Hissediyorum da o da başkalarını gorunce falan.

Mesela sosyal medyada arası iyi olan arkadaşlarımı gorunce bazen ozeniyorum. Boyle garip bir durumdayım. Sizce neden boyle oluyor?

Teşekkurler