Bir cok kez yazdım kusuruma bakmayın rahatsız olacaklar sayfadan cıkabilir.
Ucuncu bir goz olarak anlatmaya calışacağım sizden beklentim ne bilmiyorum ama galiba biraz desteğe ihtiyacım var o yuzden yazıyorum.
Diyelim ki;
başlarda cok guzel giden, sorunlar olsa da onemsemediğiniz fakat sonra uyumlu kişiler olmadığınızı anladığınız 1 senelik ilişki icerisindesiniz ustelik yaş 22.
Bu ara da ailenizin de hic tanımadan asla kabul etmeyiz dedikleri bir ilişki.
Yani aslında sizin hic probleminiz olmasa bile aileniz nedeniyle ayrılmanız gerekecekti.
Neyse ki zaten uyumsuz olduğunuzu, ayrılmanız gerektiğini duşunuyorsunuz fakat yapısal olarak da herşeye cok cabuk ve yoğun bağlandığınız icin bir turlu ayrılığa cesaret edemiyorsunuz.
Ayrılık psikolojisine hazır değilsiniz. Yalnız kalmaktan, pişman olmaktan korkuyorsunuz.
Psikolojik olarak da sorunlar yaşayan birisiniz yani gecmişte bir kac yıl depresyon tedavisi gormuş, ilaclar kullanmışsınız. Korkularınız var.
ikiniz de birbirinizin hayatından cıkmaya hazır değilsiniz. Ama bi sonu da yok.
Karşı tarafa konuyu actığınızda “zaman ne getirir bilinmez, şuan istemeyerek, kendimizi uzerek ayrılmayalım. Zamanla belki her şey yoluna girecek. Veya daha kotu gidecek o zaman ayrılmak isteyeceğiz, bekleyelim ilişkiye devam edelim” diyor.
Benim korkumsa devam edip daha cok anı biriktirip ileride cok daha zorlanmak.