İyi geceler hanimlar. Babam vakti zamanında bize pek arka cıkmazdı mesela akrabalarimizin yanında onları tutardi onların yanında dururdu onlarla iyi olurdu onlar neler neler yaptı ama babam hep onlari bizden onde tuttu. Bizde hep kizdik bende hep kızdım hep icerledim ailesine sahip cikmiyorda yegenlerine baskalarina sahip cıkıyor diye gecelerce agladim kucukken. Annem cok ezildi bu sebeple.Neyse buyuduk başka sorunlarda oldu babamla ilgili o yuzden ona hep soğuğum aramızda buzlar var orası ayrida.

Bu sahislarin dugunlerinde babam biz cok cabalar sarfettik kosturduk arkalarında durduk. Su an ben duğun arefesindeyim ve bu sahislar benim ne istememe ne tanismama ne nisanima gelmedi arkadaşlar. Evet gelmediler. Babam yetim gibi kalakaldi... Oyle zoruma gidiyorki ya bu adamın hic mi hatri yok yıllarca sizi tuttu sizin arkanızda durdu bizi bıraktı sizi tuttu hic mi Allah'tan korkunuz yok

Oyle cok zoruma gidiyor ki halbuki bunu haketti babam ailesini bırakıp baskalarini sevmek tutmak başkaları icin kendi cocuğunu uzmek dovmek bağırmak sovmek... Haketti ama işte benim de onun boyle oyle bir gunde yapayalnız kalakalmasi cok zoruma gitti.
Daha da kotusu sanki onlar olmadan (cunku o taraftan pek başka akrabamız yok samimi) duğumu kinami yapamayacakmisim gibi sanki onlara muhtacmisim gibi bir his var icimde. Ezik miyim ben ezigim. Ezigim ben. En cok uzulduğum konuda gelin cıkarken evden yine onun yalnız kalacagini bilmek. Cunku ipleri kopardım ben istememde. O oyle yine yapayalnız kalinca ben bu evden nasıl gelin cıkacağım kizlar. İcimde bir acı bir yandan merhamet bır yandan eziklik duygusu bir yandan yalnızlık