Merhaba yeni uyelik actım ve bir derdimi sizinle paylaşmak istedim.
23 yaşındayım, 3 yıllık bir ilişkim var. Biz aynı şehirde tek yaşıyoruz ve cok sık goruşuyoruz. Eğitim seviyelerimiz farklı ama ben bunu hicbir zaman sorun etmedim, etmem de. Hayata bakışımız, siyasi ve dini goruşlerimiz benzer. Ve ikimiz de ciddi duşunuyoruz birbirimizin aileleriyle tanıştık ama aileleri tanıştırmadık henuz.

Ancak ben surekli eleştirildiğimi duşunuyorum. Her hareketime "ne alaka" "şimdi niye boyle bi şey yaptın" gibi tepkiler veriyor ben şakayla yaklaştığımda beni bozuyor ve ben her adımımı duşunmeye calışıyorum. Sadece bu da değil; mesela birimizin evinde buluşuyoruz ikimiz de calışmışız yorgunuz ona rağmen ben kalkıp yemek yapıyorum daha yemeği yemeden bir yorum yapıyor. Hatta bir catal alıp oğk iğrenc deyip bıraktığı oluyor. Benim cok guzel yemek yapıyorum gibi bir iddiam yok yemek kotu de olmuş olabilir ama ben incelik yapıyorum boyle karşılık almak zoruma gidiyor. Kavga ediyorum kızıyorum anlamıyor bile beni. Yemek yapmayayım desem her buluştuğumuzda dışardan mı yiyelim cok sağlıksız ve pahalı geliyor cozum bulamıyorum. Boyle cok konu var eleştirildiğim. Surekli bana "sen her şeye alınıyorsun" diyor tamam biraz hassas biriyim ama ciddi bir ilişkiden incelik beklemek hakkım değil mi?
Bir de şu mesele var: Erkek arkadaşım ailesine cok bağlı anneci bir tip değil cok şukur. Ama ailesi cok paragoz gibi geliyor bana. Hatta bir gun telefonla konuşurken benim yanında olduğumu bilmeyerek babası şoyle dedi: "Boş ver ne duğunu ne nişanı al kızı getir, ben oyle yaptım bedavaya karı aldım." Ben şok oldum şaka yaptı guldu ama insan neden daha soz nişan yokken boyle bir şaka yapar anlayamadım ve hic hoşlanmadım. Genel olarak ailesiyle aram iyidir ama evlenirsek bu para konularında oğullarına cok yuklenecekler gibi geliyor bana.

Sadece kotu ozelliklerini yazmış gibi olmayayım gercekten benim icin yeri cok ayrıdır birlikte buyuduk buyumeye devam ediyoruz. Evlenmeyi birlikte yurtdışına gitmeyi istiyoruz cok guzel hayallerimiz var. Her şeyimiz ortaktır hicbir şeyini benden esirgemez, saklamaz.

Yaşın daha genc diyeceksiniz biliyorum ama bana hic de genc gelmiyor, sanki artık bu yaşlarımda evleneceğim kişiye karar vermeliymişim gibi hissediyorum. Gozum korkuyor bu kadar zamandan sonra ayrılmaya. Yalnız olmak onsuz olmak beni korkutuyor. Ve hayatıma alacağım insanda onda bulduklarımı bulamam diye korkuyorum. Bunları duşunmem bile ilişkiye saygısızlık değil mi sizce? Ne yapmalıyım bazı şeyler cozulmuyor boyle kabullenmeli miyim?