Sağlık calışanıyım ucretsiz iki yıllık iznim bitti işe geri dondum bu hafta ama cok zorlanıyorum hem ortamdan uzak kaldım herşey ve herkes değişmiş hemde pandemi dolayısıyla iş yuku arşa cıkmış. Herkes bir işi diğerinin ustune atıp kacma derdinde. Covitli hasta alıyoruz henuz aşımı da olmadım olmaya korkuyorum yan etkilerinden. Diyeceksiniz ki virusun kendisinden korkmuyor musun? Korkuyorum hemde cok. Oğlumu anneme bıraktım onlarada virus taşımayayım diye. Oğlumun bağışık sorunu var annem kronik hasta. Bu zamana kadar cok dikkat ettik cok korunduk ama şimdi gobeğindeyim. İşten ayrılmam soz konusu bile değil. Evimiz yok borclarımız var. Bir şekilde iki sene idare ettik ama omur boyu yettiremeyiz kiraya surekli zam geliyor herşey pahalanıyor. Keşke anneler istediği kadar ucretsiz hakkını kullanabilseydi hic değilse virus bitene kadar. Bu arada bende kronik hastayım. Cin aşısı şuan yok alman aşısı da kronik hastalarda daha cok yan etki yaptığı icin cekiniyorum.

iş yerinde herkesin siniri bozuk kimsenin yuzu gulmuyor oğrenmek istediğim birşeyi binbir nazla oğretiyorlar. Diyeceksiniz ki mecbur mu? Evet soz konusu insan hayatıysa yeni olan birşeyi diğeri yeni gelene anlatmalı. Ama maalesef pandemiden dolayı herşey batık halde doktorlar bile covid odalarına girmemk istemiyor. Ne olacak nasıl olacak diye duşunmekten ağlamaktan gozlerim şişti bir haftada uc kilo vermişim. Ne hayallerle ne emeklerle okudum. Emeğinin karşılığı bile yok. Nerde o sağlıkcılar iki uc maaş alıyor diyenler…

velhasıl kendimi bir kafeste cırpınıypr gibi hissediyorum istifa etsem (ki oda yasak) tekrar atanmam cok zor cunku hemşirelik okulındqn daha yuksek bir okul daha okuduğım icin kamu kurumunda artk hemşire kadrosundan atanamıyorum zaten puanlarda cok yuksek.
benim derdimin cozumu yok oyle icimi dokmek istedim. Mutsuzum sanki hicbişey eskisi gibi guzel heyecanlı olamayacakmış gibi… oğlumu cok ozledim