Arkadaşlar iyi akşamlar,
Oncelikle konuyu dini bir şey olarak değil de,
Kişisel bir savaş olarak gormenizi istiyorum.
35yaşımdayım ve 17 yıldır başortuluyum.
Universitede başortulu okudum, hani kapıda ac-cıkınca kapat usulu..
Goreve başladım, aynı şekilde ac-kapat..
Evet zorlu ve celişkili bir surecti..
Ancak o zamanlar hic aklımdan acılmak duşuncesi gecmedi. Boyleydim ve boyle olmayı seviyordum..
Sonra bazı sıkıntılı şeyler yaşadım.
eşimin kurumunda tum eşler acık saclıydı ve dışlandık acık acık..
Buna benzer tuhaf şeyler..
Bu nedenle Başortulu olmasam belki boyle olmazdı diye diye başortusune karşı olumsuz yargı geliştirmeye başladım.
son 3 yıldır işe giderken her sabah istemeye istemeye takıp gittim. Ve başortusunu cıkarmak benim icin zor bir şeyi başarmak gibi geldi.
Sonra yoğun sancılı duşuncelerin, ve bir de psikolojik terapinin ardından dun işe acık gittim. Carşıya acık cıktım geldim bu gun de..
Ama kendimi mutlu hşssedemedim.
yani o zor şeyi başarmış, aşmış, artık mutlu birisi gibi hissedemedim.
Ağladım. Sanki zorla acılmışım gibi..
Bu 2 gunun ardından şimdi sabah iş başortumle gitmeye karar verdim. Ama emin değilim. Son 2 yılki duşuncelere bir daha saplanıp kalmak da istemiyorum, ama şu anki ruh halimle başortulu fotolarıma bakıp uzuluyorum.
yani insanların dedikleri -diyecekleri icin değil: kendim ne istiyorum onun kararsızlığı..
Yoksa hic kimsenin ne duşunduğu beni etkilemeyecek daha once olduğu gibi..
benzer bir surec yaşayan oldu mu aranızda.. nasıl hissetmeliyim?
Şimdi inanır mısınız, hayata başortulu devam etmek zormuş da onu başarmalıymışım gibi geliyor.
Ruh sağlığım hic iyi değil anlayacağınız.
Anlayışlı yorum yaparsanız mutlu olurum..