Merhaba herkese. Kafamı bir turlu toparlayamıyorum. Allah kimseyi annesiyle sınamasın. Cok zor aklın ve vijdanın arasında kalmak. Benim annemin ciddi psikolojik sorunları var. Kendimi bildim bileli ilac kullanır. O kadar kendini ve etrafını yoran bi insan ki babam yirmi yıl once bizi bırakıp kactı zaten. Kardeşleri telefonuna bile cıkmaz, bir tane bile arkadaşı kalmadı. Benden başka kimsesi yok. Beni de cok yıpratır ama annem diye katlanırım. Yalnız bırakmamak icin 35 yaşına kadar evlenmedim. Evlendim ne cok uzak ne cok yakın bi mesefaye taşındım her daim destek olayım diye. Kendi kendini bu duruma duşurdu biliyorum ama cok da uzuluyorum onun icin. Ben gitmesem yapayalnız o evin icinde kimsesi yok. Sıkılır hergun en az bir iki saat telefonda konuşarak can sıkıntısını gidermem, bişeyi bozulsun koşarak gidip tamir ettirmem, hergun sanal marketten ihtiyaclarını gondermem, vb. benim ana vazifem onun gozunde, cunku beni buyuttu, okuttu, O anne. Hep oyle der ben anneyim herşey benim hakkım. Bir kere bile olsun teşekkur ettiğini ya da kızım senin ne ihtiyacın, derdin var dediğini bilmem. Bunalırım yine de annemdir boynumun borcudur demem şikayetlenmem. Bunlar bişey değil her evlat yapar ama en kotusu atakları tuttu mu psikolojik olarak beni yerden yere vurur, sacma sapan şeylerden alınıp ağza alınmayacak şeyler soylemeye başlar, ne olduğunu bile anlamadan kanlı duşmanı olurum. Bu durum bazen saatler surer bazen gunlerce. Normalde bu cocukluğumdan beri alışkın olduğum katlandığım bir durum. Ama şuan uc aylık hamileyim, ne kadar uzak durmaya calışsam da, mesela 3 aydır hic evine gitmedim, bi şekilde huzurumu bozmayı başarıyor. Biraz kendimi cekmeye calışıyorum annemden, intihar ederim filan diyor, benimle surekli bağlantı halinde kalmak istiyor, telefonlarını filan acmayayım istiyorum bi sure ama yapayalnız evin icinde kendine bişey yapar diye de korkuyorum. Gecenlerde iki uc gun aramadım, o beni arayınca da bi beş on dakika sonra işim var deyip kapatıyordum, yalnız kaldı yani bikac gun, cumartesi gunu hastaneden aradı beni acile kaldırdılar diye eşimle koşarak gittik yanına. Yani uzaklaşamıyorum, onunla muhatapken beni sık sık uzuyor, sıkıntıdan bebeğe bir şey olacak diye korkuyorum. Hormonlardan sağlıklı da duşunemiyorum. Eşimle konuşmaya calışıyorum o da haklı beni karıştırma diyor. Sağ salim doğumu gorurum inşallah. Allah yardımcım olsun. Okuyunca belki diyeceksiniz ki deli misin niye cekiyorsun bunları ama bir duşunun annenize sırtınızı donebilir misiniz?