Merhaba
Konuyu maalesef goz yaşları icinde acıyorum. Anlatmazsam artık dağılacak gibiyim.
Cocukluğum annemle babamın kavgaları, babamın vurup kırmaları, annemin surekli intihara teşebbus etmesi arasında ezilip gitti. Mutemadiyen on gunde bir annemle babamın kavga sesine korku ile uyanırdım. Boyle hatırlamak istemediğim bir cocukluğum oldu.
Evlendim ve gercekten cok mutlu olduğum bir evliliğin icerisindeyim. Bir evlat sahibi oldum. Kusurlarım var mutlaka ama iyi bir anne olmak icin elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Tek temennim cocuğumun beni ‘ annem cok mutlu ve guclu bir kadındı ’ diye anması.
Cok uzattım.
Bugun cok yakın bir arkadaşımın doğumuna gitmem gerekti. Kızımı 3 saatliğine annemle babama bıraktım. Bu arada annemle babam eskisi gibi değil ve bu zamana kadar cocuğuma gercekten cok guzel baktılar.
Eve geldiğimde cocuğum cığlıklarla ağlıyordu. Once tabii bir şey anlatmadılar sonra ben kamera kayıtlarını dinlemek ile tehdit edince annem dokuldu. Babamla tartışmışlar seslerin uzerine kızım ağlayarak uyanmış. Uyandığında tartışma devam etmiş ve sesler iyice yukselmiş. O ağlama hic vicdanlarına dokunmayıp kavga surmuş ve kızım annemin kucağındayken babam anneme vurmuş. Ben olayın uzerine gelmişim.
Cocuğumun ağlamasını size anlatamam. Olayı oğrenince kan beynime sıcradı. Sayıp sovup ayrıldım.
Kalbime bir taş oturdu. Saatlerdir goz yaşım dinmedi. Cocuğuma ayrı, cocukluğuma ayrı ağladım. Neler yaşadığımı anımsadım. Cocuğuma bunu nasıl yaparlar diye ofkeden deliye dondum.
Annemle babamla tum ilişiğimi koparmak istiyorum şu an. Bir daha kızımın yakınından bile gecsinler istemiyorum. Cok kırgın ve kızgınım.
Biraz olsun dertleşmek, başka birinin fikrini almak istiyorum. Gercekten iyi hissetmiyorum ve mantığımı kaybetmiş durumdayım.