Gunlerdir bu konuyu acıp acmamayı duşunuyorum. Ama o kadar kotuyum ki artık en azından derdimi dokmek ve belki care bulabilmek icin yazmaya karar verdim. Eşimle 3 yıl evli kaldık, haziran ayında da resmen boşandık. İlk gunler kolaydı, zaten ona cok ofkeliydim bana o kadar cok haksızlık yapmıştı ki. Burada bir konu acmıştım, orada anlattım. eşim beni ilk ayrı yaşamaya başladığımızda yani nisan gibi aramaya başlamıştı ama barışma isteği yoktu hatır sorar gibiydi. Şimdi anlıyorum ki belki de barışmak icin yokluyordu beni ama ben ona cok ofkeliydim ve tersledim hep soğuk konuştum. Boşanmamızdan beri yani iki aydır beni bir kere bile aramadı ama mutsuz olduğunu duyuyorum.

Belki bana onume bakmamı soyleyeceksiniz ama cok zor, 3 yıllık evliliğimi cope atamıyorum, onu halen seviyormuşum. Yeni mi anladın diyeceksiniz, belki evet belki hayır. Ama anladım ki ben aslında onu sevmekten vazgecmemişim, sevgimi bastırmışım. Onun beni hala sevip sevmediği de onemli tabi. Biz evleri ayıralı aylar oldu, 2 aydır da boşanmış durumdayız. Sevse arardı belki, hayatında başka biri yok bunu da biliyorum. Neden aramıyor yoksa sevmiyor mu vaz mı gecti demiyor da değilim. Yani mantığımın sesini de dinliyorum inanın ki. Ama şunu biliyorum, o beni zamanında o kadar cok sevmişti ki, şu an soğumuş da olsak hisleri bir anda bitmez, bitemez, beni duşunuyor mudur ozluyor mudur sizce? Tekrar barışmak istiyor mudur o da? Daha once hayatta barışmam diyordum ama artık gunlerim gecmiyor, cok canım yanmaya başladı. Yemek yiyemiyorum, her gece uykusuzum, onsuz mutlu olamıyorum. Tanışıp goruşmek isteyenler oldu ama hic kimse o değil, ben başka kimseyi sevemem onun kadar. Psikoloğa da gidiyorum ama sevgimi sokup atamıyorum ki. Ne yapmam gerek ne olur fikir verin bana. O kadar mutsuzum ki. Beni hic aramıyorken ve onunla hic goruşmuyorken ben ne yapabilirim? Boyle elim kolum bağlı beklemeli miyim bir gun arar diye yoksa belki bir mesaj ya da bir telefonla ben mi adım atmalıyım? Ama kendimi kucuk duşurmekten de korkuyorum, boşanırken o kadar yıprattı ki beni ve kotu ayrıldık, ben hep gurursuz oldum onun gozunde. Cunku evliliğimi kurtarmaya calışan bendim, onun burnu kaf dağındaydı. Şimdi ben tekrar uğraşan cabalayan olmak istemiyorum. Ama onsuz da olamıyorum, cok caresizim, olmeyi duşunuyorum artık...