Uzun bir sure kalp kırıklığıyla yaşadım. Zorlu bir surec atlattım. Hayatıma kimseyi almamaya karar verdim uzun bir sure cunku kimi hayatıma alsam yine dunyamı altust edecekmiş gibi hissediyordum. Sonra birisi zorla dunyama dahil olmaya calıştı her yolu denedi dunyama almamak icin elimden geleni yaptım bana akışına bırak duşunme fazla dedi her gun aradı sordu ilgilendi zamanla alışırım korkusuyla hep geri tuttum kendimi. Ama gel zaman git zaman ısındığımı fark ettim. Bir şekilde benimle iletişimde olmasını beklemeye başladım. Şimdi ise o yok. Bir anda ne oldu bilmiyorum ama meşgul hep ve bir turlu zamanı olmuyor. Ben yine bir hayal kırıklığıyla başbaşayım. İnsanlar neden guvenilmez boyle? Kalbimin kapılarını actığım an tuzla buz edip gidiyorlar. Cok yoruldum artık. Hassas biri olduğumun farkındayım. Ve yine bir yıkım yaşıyorum. En cok kendime kızıyorum ama hayatıma dahil olup boyle tozu dumana katıp gitmelerine izin verdiğim icin. Erkeklerden uzak duracağım sanırım uzunca bir sure. İcimi dokecek kimsem yok sizlere dokmek istedim. Zorlu bir surecten geciyorum sağlıkcıyım zaten psikolojim pert şu son bir senede on yıl yaşlandım birde insanlar yıpratıyor bunaldım artık yaşama sevincim kalmadı resmen. Anlamadığım şu, bir erkek boylesine ilgili ve alakalıyken bir anda ne oluyorda uzaklaşıyor toz oluyor?