Hungur hungur ağlayarak yazıyorum bana bişeyler soyleyinki yarın bunu yapacak gucu kendimde buluyum
Oğlum kopuk kopeğimiz sağlık ocağımın arka bahcesinde bakiyorum 5 aylık olcak 3 aydır bizde bir doktor bırakıp gitti babam ve ben ona oyle bağlandık ki sanki cocugum gibi .
o bi ev kopeği labrodor cinsi gunun belki 20 saati yalnız geciyo geceleri karanlıkta tek başına kalıyo yagmurda camurda hep tek gecen odasını su basmış . Bizi cok seviyo bizde onu
Babam işe başlıycak 65 yaşında ben zaten cok yogunum her boş vaktimi ona ayırmaya calışıyorum ama ona ne bi duzgun eğitim verebildik nede ona yetebildik aslında mutlu ama hakettiği hayat sıcak bi aile yanı.
okadar hareketliki iki ayda onun peşinde koşturmaktan 3 kilo vermişim . Kışın karda kışta buz gibi sogukta yalnız bi şekilde cok zor şartlarda yaşayacagı icin bi sayfaya ilan verdim .
şartları cok iyi cok sevecen bi aile mustakil evde yaşıyo kopeğimi sahiplenmek istiyolar yarın gelip tanışcaz buyuk ihtimalle goturcekler .
o bizsiz ben onsuz babam onsuz napcak ben ona oyle alıştımki butun insanlardan kacıp sogındıgım şeydi
Bi gun bile gormeyince deli gibi ozluyorum sanki cocugumu veriyomuşum gibi geliyo bu acı gecer mi ?
alışır mıyım ?