9Merhaba kızlar. Nerden başlanır bilemiyorum. Yine yapayalnız hissettiğim bir gun artık icimden dolup taşan anlamsiz duygularla burada buldum kendimi. Şimdiden soyleyeyim iyi ki varsınız.
Ben 27 yaşındayım. 1 yaşında kızım var. Annemle babam 17 yaşında ayrıldılar. Babamla ilişkimiz tamamen kopuk. 5 yıldır yuzunu dahi gormedim. 4 yıl once evlendikten sonra Istanbulda yaşamaya başladım. Dolayısıyla arkadaşlarımla da aramıza mesafe girdi illa ki. Sorun su ben kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki bazen pencereyi acıp cığlık atasım geliyor. Ailem dağıldıktan sonra annem kendini sosyal medyaya verdi. Surekli sanal arkadaşlarla, sosyal medya uzerinden goruşuyor dertleşiyor.
Kızım doğduktan sonra bir ustune pandemi doneminde olunca eve kapandım. Eşim evden calışmaya başladı. E tabi uzerine bir de yorgunluk birikti.
Bazen cok dolunca annemi arıyorum dertleşmek icimi dokmek icin (o da 4 yıldır taş catlasin 2-3 kez aramışımdır) dinlemiyor, hep ya konuyu değiştiriyor ya da acık ve net olarak başımı şişirdin yeter diyor kapatıyoruz telefonu.
Ben aslında yıllardır yalnızdım. Hastalanınca hastaneye kendim giderim, havalimanına, otogara hic bırakan olmaz yaz kış gece gunduz farketmez . Boyum kadar valizlerle etraftakilerden yardım isterim ama ailemden kimse olmaz yanımda.
Cocuğum olmadan once bir şekilde her şeyin altından kalkıyordum ama artık birilerinin hem duygusal hem fiziksel desteğine ihtiyac duyuyorum. Anlaşılmak istiyorum. Eşim de iyi biridir ama ona da icimi rahatca dokemem. Hemen yargılar ya da anlamaz. Şunu anladım ki aile her şey. Aile bağları kuvvetli olanlar anne babasından değer gorenler evlendiğinde eşinden ve eşinin ailesinden de daha fazla değer goruyor. Tabi istisnalar da vardır ama. Ben yapayalnızım her şeye herkese karşı tek başımayım. İcimi dokecek kimsem olmadığı gibi, cekilip ağlayacak bir koşem de yok... Ve en en kotusu umudum yok...