Aslında ailemi bırakmaktan korkuyorum sanırım...
27 yaşına girecek omru boyunca ailesiyle yaşamış, ailesinden uzağa nerede ise hic gitmemiş, tum gunu evde odasında gecen cekingen, eli sıcak sudan soğuk suya sokulmamış tabiri caizse babasının prensesi gibi buyumuş ve insanlarla iletişimi olmayan (fobik) biriyim. Yıllar once birisiyle tanıştım sanaldan ve gercekten sevdim o sıralar da bu halimden daha kotu bir haldeydim ve karşımdakini reddettim ama onu kaybettiğimde benim icin onemi anladım ve durmadan ona ulaşmaya calıştım ne ise bir şeyler oldu ve bir yıl kadar sonra bana ulaştı ve ilk ciddi ilişkimizin temeli 2017 yılında atıldı. O zamandan bu zamana kavga gurultu ayrıl barış bi şekilde ilişkimiz suruyor.
Bu ilişkiye başladığımda da cok endişelerim vardı ve bunların hepsini bilir. Birkac hastalığım var fiziki ve psikolojik bunları da biliyor (ama abarttığımı duşunur genelde). Zaten yansıtıyorum. İlişkiye başlarken ve surdururken hep "ciddi" ilişki olarak baktım oyle surdurdum. Zaman zaman ayrılıklarımız oldu onu cok ozledim, sanki onsuz yapamayacakmışım gibi cok kotu durumlara duşuyorum kendime zarar veriyorum veya cevreme ama genelde kendime. Ne ise en sonunda sevgilim "bu iş olacaksa olsun ya da bitsin" dediğinde evlilikte hic gozum olmasa da onu kaybetmek istemediğim icin "dene nolacak olmadı boşanırsın" diye kendimi avuttum ama ailemden kopacak olma duşuncesi, kardeşimden babamdan annemden her gun geri donduğum evimden odamdan alışkanlıklarımdan, tek başımayken olan pasaklı halimden, bazen kıllarımı bile almayışımdan kısaca rahatlığımdan, yalnızlığımdan kopacak olma duşunceleri, hic bilmediğim bi ile gitmek zorunda kalacağım ve ben ailemden 2 gun bile ayrı kalamayan birisiyim, kavgalarımız elbet oldu ama el bebek gul bebek buyudum şimdiki sevgilim bana onların davrandığı gibi davranmıyor ama onu kaybetmekte istemiyorum ama ailemi de bırakmak istemiyorum ailem yaşlanırken yanlarında olmak istiyorum. Bazen duşunuyorum "birkac senedir tanıdığım biri icin ailemi bırakmaya değer mi" diye. Ailemden başkası benim kaprislerimi, cocukluklarımı cekmez gibi geliyor. Surekli bunları kafama takıp ağlıyorum. Bu endişelerimi sevgilime de soyledim ama o aileme bu kadar bağlı olmamı anlayamıyor bulunduğum şehre de gelmek istemiyor. Evlenecek olursam ya İstanbul ya da Antalyaya gitmek zorunda kalacağım ve ben burayı yeşilliği, ormanını, bir suru kuş turunu barındıran doğasını cok seviyorum. Şu an ailemleyim ama sadece kendime karşı sorumluluğum var. Sevgilimi seviyorum, her hayalimde yeri var, nerede ise tum ilklerimi onla yaşadım her anlamda ilklerimi, duygularımı coğu zaman abartı bulsa da beni seviyor o da ama cocuk gibi pışpışlanmıyorum ve bilmiyorum onu kaybetmek istemiyorum ama ailemi de bırakamıyorum...
Yarın buyuk ihtimal buluşmak icin gelecek ve ben sanırım ona evlenmek istemediğimi soyleyeceğim işin icinden cıkamıyorum ama bu doğru olan mı bilmiyorum. Ailemi benden uzakta bırakma duşuncesi cok ağır geliyor napacağımı bilmiyorum. Ailem haric beni onun kadar seven ve bana katlanan ve en onemlisi hayatıma alacak kadar yakın bulacağım birini bulamayacağıma da eminim, bahsettiğim (aslında bahsetmediğim xd) psikolojik sebeplerden oturu.
Bir suru yazı ve fikir okudum yaşam hikayesi okudum, dinledim belki akıl gelir diye ama eninde sonunda cok korkuyorum ve herhangi iki secimden birinde pişman olmaktan korkuyorum. Fikir almak dertleşmek istiyorum kafam cok karışık. 
Buraya kadar okuyanlara teşekkur ederim.^^