Mrb herkese buraya biraz icimi dokmek istedim 22 yaşındayım yoğun bir depresyon sureci gecerdim son 2 haftadır tam iyiye gidiyorum derken ara ara yeniden nuks ediyor onun haricinde uzun zamandır sosyal fobi ve bağımlı kişilik bozukluğuyla savaşıyorum.Ailemle duygusal yonden hic bir bağım yok.Annemin beni sık sık aşağılaması ve babamın bana guvenmeyişi bende tek başıma hic bir işe yaramıyacağım duşuncesine yol actı ve bu yaşıma kadar vaktimi surekli birileriyle konuşarak gecirdim icimdeki duygusal boşluğu doldurabilmek adına ama bunlar sadece kısa sureli rahatlamalardı.Kendimi cok ezik gibi hissediyorum butun gun evdeyim doğru duzgun dostum diyebiliceğim kimsem yok butun gun evde olduğum icin bu yoğun depresyon doneminde deli gibi yedim ve şuan fazla kilolarımla başım dertte.Kendimi cok kotu hissediyorum bu yaşıma kadar hic bir baltaya sap olamadım şu eziklik duygusundan bir turlu kurtulamıyorum kendimi işe yaramaz aptal gibi hissediyorum bazen Allahın bile beni dunyaya getirdiği icin pişman olduğunu duşunuyorum sanki etrafımdaki herkes bana acıyarak bakıyor Annem bile bana nefret dolusu bakışlarıyla kusuyor,babam da keşke senden başka cocuk yapsaydık diye duşunuyor haklı da.Dışardaki bir cop konteynerinin bile gorevi var ama ben hic bir işe yaramıyorum daha once bi işte calışmayı denedim olmadı,okumayı denedim oda olmadı keşke hic var olmasaydım o kadar korkak bir tavuğum ki intihar bile edemiyorum.Olsem arkamdan uzulcek kimse yok haklılarda zarardan başka bişey deilim kimseye bir faydam yok aksina busuru zararım var ( Bir hicim koca dunyada bir hic kimse icin bir hic olmak nasıl bir duygu