Merhaba uzun oldu ozur diliyorum lutfen kusura bakmayın icimi dokmeye oyle cok ihtiyacım var ki okuyacaklara, okumayanlara şimdiden teşekkurler.

Ben eşimle universite okurken tanıştım. İlk gunden ve gercekten cok sevdim onu. 5 yıl flort ettim mezun olur olmazda ailemle tanıştırdım. Annem bu konularda(sevgililik, flort) fazla katı ve anlayışsız, ablamda benimle ve hayatımla fazla ilgisiz olduğu icin onlarda abim ve babamla aynı zamanda oğrendi eşimi ve evlenmek istediğimi. Annem daha duyar duymaz karşı cıktı kendi secip beğendiği biriyle evlendirmek istiyordu beni(amcasının torunu), tanışıncada eşimi bana yakıştıramadı dış gorunuşuyle, konuşmalarıyla dalga gecti hep. Ablam ilgisizdi yine, ne benim tarafımda durdu ne ailemi destekledi etkisiz elaman oldu, bir kere bile sormadı nasıl tanıştığımızı(şimdilerde ablamla iyiyiz ama hÂl sadece kendi dertleri icin arıyor beni). Babam hayal kırıklığı yaşadı acık acık cunku mezun olunca calışıp eve maddi katkıda bulunurum diye duşunuyordu. Abim hem biraz annemi hem biraz babamı arada bir de beni destekliyordu. Neyse sonuc olarak baktım kimsenin gonlunun olacağı yok ben reşit bir bireyim siz isteseniz de istemeseniz de evleneceğim dedim.

Ya istememeleri icin elle tutulur gozle gorulur bir neden olsa tamam diyeceğim ne bileyim eşim yanlış işler yapan bir insan olsa ailesi kotu insanlar olsa evet ya benim iyiliğim icin istiyorlarda ben aptallık ediyorum diyeceğim ama yok. Neyse başta bir sure kustuler sonra gelip istesinler dediler. Kız isteme gecesi babam borcum var ben duğun yapamam dedi biz de zaten duğun muğun istemiyorduk bahanemiz oldu gerek yok dedik nikah boyunca yuzleri bir kez olsun gulmedi fotoğraflarda kafaları hep yere bakıyor eşim de ben de cok bozuldum ama laf etmedik hic. Maddi gucumuz yok diye 1+1 daire tuttuk her şeyi tek başımıza yaptık eşyaları abartmıyorum yatak haric hepsini ikinci el spotculardan en ucuzunu araya araya aldık en sıkıştığımızda eşimin ailesi koştu maddi manevi destek oldu. Benim ailem hep uzak durdu sanki el kızı evlenmiş gibi uzaktan izlediler bir kere bile yardım teklifinde bulunmadılar. Derdim para pul değil yemin ederim bir kerecik arayıp ya kızım oğlum ne yaptınız bize ihtiyacınız var mı diye sormadılar. 5 sene oldu hÂl evimde tek parca aldıkları, onlardan gelen falan, eşya yok. Annem yıllarca lif yaptı patik ordu havlu kenarı yaptı evime gelirken bir tanecik getirmedi. Ben de inadına sustum onlar boyle yaptıkca tepki vermedim yapmışlar gibi davrandım gormezden geldim. Kendime hep 'yapmak zorunda değiller ki zaten ben onlara karşı cıkıp kalplerini kırdım diye boyle yapıyorlar' dedim. Eşim sağolsun hic laf etmedi o da benimle bir gormezden geldi(o zamanlar). Eşimin ailesi bizim kadar anlayışlı olamadı yuzume cok vurdular. Senin ailen sana duşmandan beter oğluma yazık oldu dedi annesi, haklı diye ses etmedim kenarda koşede yalnızken ağladım hep. Eşimle kavga da etsek kotu de olsak hep icimizde tuttuk ozellikle benim anneme babama hic yansıtmadık.

Tam 5 yıldırda eşimle bazen haftalarca izin bile kullanmadan calıştık. Şukur borclarımız bitti rahata erdik evimiz duzenimiz oturdu derken abim evleneceğini haber verdi. Hic arayıp sormayan annem babam 1 senedir her gun her gun arar oldu. Beni ayrı eşimi ayrı arıyorlar bir de. Asıl mevzu arayıp kendinden bahsetseler evden bahsetseler tamam diyeceğim ama yok abine 20 bin gonderdik erkek tarafı eşyalarını alsınlar diye yok duğunde geline 3 bilezik takacağız, bir oda dolusu ceyiz yolladık bugun iki arabayla... bir suru aslında ne merak edip sorduğumuz ne de duymak istediğimiz şeyler anlattılar bize. Normalde hic ses etmeyen eşimin de zoruna gitti artık galiba gecen gun arkadaşlarımızın ve kendi ailesinin olduğu ortamda durduk yere konuyu acıp senin ailen bize bırak bileziği bir ceyrek altın vermediler abine biriktiriyorlarmış demek ki paralarını bunca yıl dedi. Arkadaşlar konuyu geciştirdiler hemen de orada hıckıra hıckıra ağlamamak icin dua ettim sustum sadece. Ustune annem de arayınca tutamadım kendimi, ağladım telefonda, anlatmadım sadece sordum neden boylesiniz boyle yapıyorsunuz diye annemin bana soylediği 'kızım sıranı bekleseydin, bencillik edip evlenicem diye tutturmasaydın, biz seni buyuttuk okuttuk calışıp elin oğlu yerine ailene destek olsaydın, sana daha guzelini yapardık, senle ablan ikiniz hep oğlumu kıskandınız zaten' dedi bana. Annemin acık ara hep abimi bizden ustun gorduğunu bilirdim ama hic boyle suratıma carpmamıştı değersiz oluşum. O konuşmanın ustunden 4 koca ay gecti ne annem beni aradı ne ben onu aradım. Hasta olduğunu duydum icim gitti yine de aramadım.

Onların hallerine doğuştan bağışıklığım vardı ama eşim de gun gectikce farklı yaklaşmaya başladı olaylara ve bana. Ne zaman ailemden konu acılsa laf sokup ağlatıyor. Ağladığımda da cok alınganlaştın şaka yapılmaz oldu sana diyor. Duğune bir ay kaldı ben gelmeyeceğim diye tutturdu. Tamam dedim istemiyorsan gelme işleri yoğun izin alamadı deriz diyorum yok acık acık soyle gelmek istemedi de bana sorduklarında ben soyleyeceğim zaten diyor. Ona da tamam dedim sen bilirsin. Gidelim bir tane bilezik alalım dedim daha onceden konuştuğumuz halde ilk kez duymuş gibi abartılı tepki verip 'ne bileziği' dedi. 'Onlar bize ne yaptılar da biz yapıyoruz' dedi.

Kendimi onun yerine koyuyorum aynı şeyi kayınvalidem, kayınpederim, kaynım vs yapmış olsa onun verdiği tepkiyi ben burada yakınarak veriyor olur muydum acaba diye. O bunları soyledikce kalbimin kırıldığını oyle derinimde hissettim ki sanki gercekten bir şeyler kırıldı. Aslında ben de bilezik cok mu bunlara, yapmasak mı diyordum ama babam arayıp senin yerine de bilezik yapalım biz o zaman diyince zoruma gitti artistlik yaptım biz yaparız gerek yok diye. İcimdende yapmak geciyor onların bize manevi bile desteği olmadı ama belki benim abim icin yapacağım tek ve son destek olacak bu, icimde pişmanlığını yaşamak istemiyorum. Şimdi bilezik falan olmuş olmamış bunlar atlatılırda eşimin tavırları cok canımı sıkıyor ben bunca yıl sustum diye mi boyle davranıyor şimdi? Ne yapmalıyım nasıl davranmalıyım gercekten hic bilmiyorum kalbim herkese oyle cok kırıldı ki. Toparlayabilir miyim parcalarımı? Affedebilir miyim herkesi ve kendimi?