Gece gece beni bi dert sardi....uzun suredir erkek arkadasimdan ayrilmayi dusunuyorum. Gunler gectikte ondan ayrilmam icin sebepler artiyor.

Biz tam iki sene once tanistik ve bir iliskiye basladik. Ben o zamanlar tek yasiyordum, kendisi de benden 500 km uzakta tek yasiyordu. Her gun goruntulu olarak gorustuk ve saatlerce konustuk, cok iyi anlasiyorduk. Sonra bana „ben artik dayanamiyorum, senin yaninda olmam lazim“ deyip 2 hafta icinde hem ev hem is bulup benim yasadigim sehire geldi. Ben o zamanlar ona bunun cok erken oldugunu soyledim. O da „olsun, benimle her gun gorusmek zorunda degilsin, yeter ki ayni sehirde olalim“ diye karsilik verdi. Bu olays abim cok kizdi, nasil senin onayin olmayan gelir, hasta mi adam diye.

Zaman gecti biz gorustuk ettik, kendisi her gun ama her gun bana gelmek istiyordu. Ben de cok sikiliyordum bu durumdan. Tek yasamaya alismisim cok ta zevk aliyordum bundan, benden onay almadan gelip hayatimda girdi, her gun de gorusmek istiyor diye sinirleniyoryum. Bazen ona „gelme, iki gun gorusmeyelim“ diyordum, uzulup gidiyordu.

Ama gittikce daha iyi anlasmaya basliyorduk. Her seyi birlikte yapmaya baslamistik. Ama benim yanima gelince cok agresif oldugunu fark ettim. Sinirlenince asiri kasiliyor ve bagiriyordu. Bi kac kez disarda sorun yasadik birisi ona yanlislikla carpti veya yan bakti diye.

Zaman gecti ve benim elime guzel maasli is firsati gecti ama 1 saatlik uzak bi sehirde. Ani bi kararla ikimiz buraya geldik. Kendisi 2 ay icinde is buldu ve biz gunden gunde birbirimize daha cok alismaya basladik. Iliskimiz guzeldi, iyi anlasiyordum ve bazen dakikalarca gulusebiliyorduk en sacma seylere.

Yanliz bu yeni evde tartismalarimiz artti. Ve onun sinirinin kontrolu asla yok. Sinirlenince esya filan kiriyor, eve zarar veriyor ve acikcasi artik ondan korkmaya basladim. Kendisi 30 yas ustu ama asiri mi asiri cocuksu. Kavga etmeyi bile bilmiyor, hemen bagirip cagirip esya kiriyor, kapilari carpiyor.

Bugun sacma sapan bi sebepten dolayi kustu bana. Kendisini isten aldim, o da cok ac oldugunu ve kendine yemek alman istedigini soyledi. Ben de ay sonuna yetecek paramiz neredeyse kalmadi, evdeki yiyeceklerle idare et, pizza filan var dedim, baktim surati degisti. Gittim yine de markete kendine bisey alsin diye (onun suratini dirdirini cekmek istemedim, migrenim tuttu bugun). Bi baktim surati hala asik, dudaklari buzmus. Cocuk degil sonucta, ben de zar zor bas agrisiyla gitmisim onu almaya 1 saat otobusle ugrasmasin diye yaptigi harekete bak diye sinirlendim, tekrar eve dogru yol aldim. Otoparkta arabayi park edince bi hisimla indi arabadan, sonra da eve girince sirr cantasini ve anahtarini yere firlatip, ayakkabisini da kapinin onunde birakip odanin kapisini carpti.

Ve bu surekli oluyor, surekli kapi carpiyor sinirlenince. Yatagin basligini kirdi sinirden....

Ve artik benim de tahammulum azaldi. Bu kacinci artik? Defalarca konustum, boyle olmaz, ben yapamam, ayrilalim diye ama asla yanasmiyor. Ofkeleniyot ve ben ondan korktugum icin bi sekil olayin ustunu kapatiyorum ama artik dayanacak gucum kalmadi.

Nasil ayrilirim bu adamdan? sagi sogu belli olmayan biri. Sinirlendiginde resmen gozleri baska bakiyor icine cin kacmis gibi. Cidden bana zarar verir diye korkuyorum. Bu evin sozlesmesi de iki senelik, daha ilk senemizin suresi dolmadi bile. Bj evi tutmak isteyen illa olur ama asla izin vermez, eve bakmaya gelenlere bagirir defolun der, sozlesmeyi baskasina geciremem. Yani nasil kurtulcagimi bilmiyorum. Ona karsi sevgimde kalmadi. Bi kez sevgimin azaldigini tam soyleyecektim, anladi mi ne hemen cildirmaya basladi. Ben de urktum. Cok caresizim. Annemlerin evini de biliyor oraya kacamam, kacsam, gelir beni bulur. Aileme zarar versin istemem. Onlari zor duruma soksun, uzsun asla istemem. Bu adamdan tertemiz kurtulmanin yolu yok gibi. Ayrilmaya asla yanasmiyor.

Cok uzun oldu, okuyanlara tesekkur ederim, hakkinizi helal edin.

Yazim hatalari icin simdiden ozur diliyorum, telden yaziyorum ve kafam cok karisik, cok caresizim.