Merhabalar. İcimi dokmek istiyorum. Evliyim 2 cocuğum var. Eşimle tanıştırıldıktan sonra severek evlendik. Evlendikten hemen sonra ailevi sorunları oldu hatta zaten varmış ama gun yuzune cıktı diyelim. Benim ailem hep sessiz kaldı duzelir diye ama duzelmediği gibi tepki de aldılar neden duzeltmek icin karışmıyorsunuz diye. Neyse bir şekilde kendimi sıyırmayı başardım gibi. Alıştım belki de bilmiyorum. Son derece mesafeliyim onlar da alışmış gibi yapıyor.
Eşimle kısa zamanda evlendiğimiz icin birbirimize alışma surecimiz de uzun surdu. İlişkimizle ilgili tartışmalar da tuz biber oldu yani. Şimdi bir gun iyiysek 5 gun kotuyuz. Aşk sevgi kaldı mı bilmiyorum ama biz kadınlar soylenen sozleri unutmuyoruz malesef. Eşim cok cabuk unutur ama benim kafamda surekli yankılanıyor.
İki cocğumuzu da bile isteye yaptık aralarındaki yaş farkı bile planlıydı. Eşim bundan bile rahatsız duşunun. Ben kontrol manyağıymışım bu cocukları doğurmak icin onu kullanmışım vs bi suru sacma sapan laflar. Sorsanız ne zaman dedim oyle birşeyi der yalanlar. Ama ben unutamıyorum.
En cok canımı acıtan sozler de aileyle ilgili olanlar. Ben iyi bir anne değilmişim. Ozverili bir eş değilmişim. Ben yapı olarak ev işi ve yemek yapmayı sevmiyorum. Ama yapıyorum elimden geldiği kadar. Calışıyorum da ne kadar oluyorsa o kadar. Kendisi artık cok sıkılmış "Tam" bir kadın istiyormuş falan filan. Butun gun her konuştuğumuzda beni tersleyen adam akşam olunca her istediğini yapan bir "dişi" gormek istiyormuş.. Ben istemiyorum yanaşmıyorum.
Artık o kadar yoruldum ki. 2 cocuk, iş, eşimin başbaşa kalma isteğine direnme, virus, ailemin boşanacaklar mı acaba diye surekli diken ustunde olmaları....
Buraya kadar okuyanlara cok teşekkur ederim. Değerli fikirlerinize acığım..