Eşimle boşanma aşamasındayız ve bu konuda uzun uzun duşunme fırsatım oldu. Eşim bana karşı evliliğimiz boyunca asla romantik olmadı. Ozel gunlerimizi unutur, onem vermezdi. Ben de buna takılır uzulurdum. Aslında uzulme nedenim sadece ozel gunlerin unutulması değildi, bana deger verdiğini en azından o gunlerde gormek isterdim. Gelir tv karşısına gecer, cayını ve kahvesini tv eşliğinde icerdi. Ben de konuşmak, dertleşmek, sohbet etmek isterdim ama o anlamaz gormezden gelirdi. Ondan pahalı hediyeler beklemedim, yuzuk bile almamıştı imitasyon dahi olsa bir yuzuk alabilirdi. Her denileni yapmış, aman yuk olmayayım diye evlenirken dahi bir şey istememiş, her eşyayı en uygunundan secmiştim. Ama o bunları da hic gormedi. Cevrem tarafından cok beğenilen biriyim, ailem tarafından iltifatlarla her şeyin en iyisi alınarak buyutuldum. Doğum gunlerim hic es gecilmedi. Bu sekilde bir yaşamım varken degersizliğin icine duşmuştum. Kendimde hep suc aradim acaba eşim benim yuzumden mi boyle davranıyor yanlış mı yapıyorum diye kendimi sorguladım. Evet yanlışlarım vardı her şeyi dort dortluk yapamıyordum ama elimden geleni yapıyordum. Onunla sohbet etmeye calışıyor, yanına gidip sokuluyor, vakit gecirmek icin ortam hazırlıyordum. Ama eşime yaranamıyordum. Hediye alsam da benim param, ustume bir sey alsam benim param diyordu. Cimri, gorgusuz biriydi. Gorgusuz diyorum cunku annesine ya da akrabalarina kiyafetlerimi gosterip benim paramla alındı paraya kıydım diyordu. Kendi icimde cok mucadele ettim. Sınırımı bazen aşan durumlar oldu. Bazen sabrettim. Sonunda dayanamadım. Dayanamadıgım nokta ise sevgisizligi gormek oldu. Insan aşik olduğu insana iyi davranırmış, romantik olurmuş, ben boşuna cabalıyormuşum. Gordum ama gec oldu. Şimdiden sonra o evde durmak ona da kendime de haksızlık olurdu cunku sevgim bitmişti. Ilk zamanlar cok huzursuz olsam da şuan huzurluyum.