fakir bir ailede buyudum. şimdi orta duzey memur ailesiyiz. kucukken jetonlu oyuncaklara bile bilemezdim paramız olmadığı icin. kıyafetlerim pazardan alınırdı. şimdi ne gorsem cocuğuma alır oldum. birşeyi gorup beğenince cocuğumda olsun istiyorum. bu beni cok mutlu ediyor ama sınırı aştığımı hissediyorum ve cocuğa zararı olmasından korkuyorum. kızım 2 yaşında neredeyse kreşi dolduracak oyuncağj var kaydırak salıncak at bisikletler eğitici oyuncaklar aktivite masaları bir kitaplık dolusu kitaplar bir dolap dolusu kıyafet. doğru duzgun dışarı cıktığımız yok 7 cift ayakkabısı var spor bot sandalet vs. bana bir dur diyin. maaş yattığı gibi başlıyorum bakmaya ya da birşey goruyorum kızım mutlu olur diyip alıyorum koskoca maaş anca bana ve cocuğa gidiyor