Merhaba arkadaşlar yıllar evvel cok iyi anlaştığım bir arkadaşım vardı araya şehir değişikliği evlilik girdi goruşemedik 7 yıl aradan sonra ortak arkadaşlar aracılığı ile bağlantıya gectik.hersey guzeldi memnun ayrıldık, goruşelim dedik ,evlerimizde bir vesait gidilebilecek yakınlıkta.fakat arkadaşımın cocukları kucukler ve hic cocuklarına bakmıyor.mesela yemek yiyoruz sohbet ediyoruz diyelim cocuklar feryad figan ağlama,bağırıp cağırma halindeler hic onların dunyasına giripte nasıllar bakmıyor.ben uyarınca gidip bakıyor.cocular cok aşırı rahatlar televizyon sehpasına cıkıp arkasından geciyorlarmis,TV neredeyse duşecekmis.Allah korusun TV uzerlerine duşse ağır yaralanabilirler diye icime dert oldu.neyse arkadaşım surekli biryerlere gidelim diye organize halinde,o gun arıyor hadi minel hazırlan piknik alanı olan parka gidelim hazırlanıp gidiyoruz orda da aynı sorun cocuklar yanımızdan uzaklaşıyor ben cok korkuyorum x cocuğun nerede diyorum heralde şurdadır diyor,ay kaybolmasın lutfen ben korkarım git bak diyorum,bu arada cocuk 2 yaşında yani.birde bakıyorki cocuk tehlikeli yere gitmiş koşup getiriyor ama onun cocukları kontrol altına almama hali beni cok yoruyor.surekli saldım cayıra durumu var.o yuzden bende bir kaygı ve endişe oluyor .bende baktım bu boyle olmayacak ne zaman goruşsek mutlaka mutsuz donuyorum mesafe koydum ve korona surecinde surekli goruşmeyi uygunda bulmuyorum gibi soyluyorum ama ikna olmuyor.birde aniden yapılan organizasyonlarada adapte olamamki..apar topar cocuğu hazırla et.kendisi oldukca hiperaktif,uc cocuğa rağmen arabaya binelim heryere gidelim gezelim yiyelim icelim.bende o guc yok ve yine aramış acmadım.gecende aradı acmadım.ya ayıpta oluyor geri donuş sağladığımda ne desem onu duşunuyorum.araba surmesi bile hızlı,ani manevraları oluyor cok garibime gitti,acaba hiperaktif olabilirmi ? Bu arada ben ev hanımıyım sakin bir hayatım var,kendisi calışıyor oğretmen.okul cıkışı hemen bir plan yapıyor gidelim biyere diye.hayır gidelim iyi guzelde ben onun cocuklarına bizim sohbetimiz yuzunden birşey olucak diye cok endişe ediyorum.her goruşmede kalbim gum gum atıyor, onunla goruşmek benim icin adrenalin demek,mutlaka duşuyorlar ya kayboluyorlar,ya sinir krizi geciriyorlar inanın eve gelince kendimi cok yorgun hissediyorum.dışarda goruşmeyelim evde goruşelim diye cozum buldum ondada TV olayı oldu duşmemişler diye şukrettim.evde de bağırış cağırış bir hengame,birde onun oğlu benim oğluma zarar verdi gordum ve cocuğa kızdım,cocukta bana bağırdı cağırdı.arkadasim anlamadı bile cunku ilgilenmiyor.yani beni her aradığında da acmak istemiyorum icimden gelmiyor acaba acsammı ayıpmı oluyor? İnanın dertleşmek bile istemiyorum.fakat aradığında donuş yapmamakta bana gore değil,neden kacıyorum konuşayım işte acıklayım net olayım diyorum yani acmayınca vicdanen rahatsız oluyorum aslında,arkadaşım kendini kotu hissediyormudur diye..bu durum icime dert oldu size yazayım dedim