3-4 aylık bir ilişkim var ve ne yazık ki aramızda cok uzak bir mesafe var. İlk tanıştığımızda goruştuk daha sonra da on gun once yanıma geldi, iki hafta kaldı. Bu surecte surekli goruştuk, vakit gecirdik. Birbirimizi tanıdık biraz.
Buluşmadan once de uzun sure konuştuk ve karakter olarak benim tam olarak istediğim gibi biri diyebilirim. Hayatımda hic bir zaman istediğim gibi giden ve guzel gecen bir ilişkim olmamıştı. Ve şu an o istediğim mutluluğu yaşıyorum. Ama bunun yanında dert ettiğim cok fazla şey var.
Birincisi aramızdaki mesafe gercekten fazla. Sık sık goruşme imkanımız olmayacak. İkincisi benim şu an bir işim yok, surekli iş arıyorum ama ne zaman bulacağım kim bilir.
Bu benim icin hem denklik acısından onemli, hem de her goruşmemiz icin buyuk bir miktar para gidicek. Şu an o calıştığı icin ben gelirim sen iş bulana kadar diyor, ya da sen geliceksen de ben alırım biletini diyor. Ama ben aşırı takıntılı biriyim, boyle bir şekilde surduremem.
Belki bunları duşunmem erken gelebilir ama maddi olarak da onun durumu daha iyi. Benim daha hic bir şeyim yok, işim bile belli değil. Ailemin durumu da iyi değil ve bunlar benim icin dert.
Bizim goruşlerimiz hayata bakış acımız birbirine cok benziyor ama, ailelerimizi kıyasladığımda cok yakın değiliz bu konuda da.
Hadi bunları gectim diyelim ama bu mesafe konusu beni cok duşunduruyor. Bir şekilde aynı şehirde yaşasak da bu hemen olacak bir şey değil, en az bir sene sonra olabilir bu durum. 1 sene boyunca boyle surer mi, ister istemez kafaya takıyorum. Daha her şey yeniyken devam ettirmesem mi diyorum bazen. Cunku zor bir surec olacağının farkındayım ve bu zor yola girmek hata mı olur bilmiyorum. Bir de uzaktan onu ne kadar iyi tanıyabilirim bilmiyorum, cunku diğer goruşmelerimiz oyle uzun uzun olmayacak, hep bir kac gun surucek.
Siz olsanız ne yapardınız, cok mu gereksiz takılıyorum? Ama akışına bırakamıyorum, ozellikle iş bulamamak cok canımı sıkıyor.